فرزانه ترکان، عضو شورای مرکزی حزب کارگزاران سازندگی ایران

افقی که از دیدگاه علمی و پزشکی در مورد اپیدمی بیماری کرونا وجود دارد به هیچ‌وجه افق روشنی نیست. هرچه جلوتر می‌رویم تظاهرات بیماری و علائم آن، میزان مرگ و میر ناشی از آن و سن مبتلایان روز به روز معادلات و محاسبات اپیدمیولوژیست‌ها و جامعه پزشکی را بر هم می‌زند. در واقع به هیچ وجه هیچ افق روشنی پیش چشم ما وجود ندارد؛ نه ما که در هیچ کجای دنیا چنین دیدگاهی وجود ندارد که بتوانند زمان کنترل و یا درمان این بیماری را در دسترس داشته باشند. حتی آخرین یافته‌های علمی در این باره چشم‌انداز ترسناکی را پیش چشم ما می‌گذارد. این یافته‌ها نشان می‌دهند ویروس بعد از ورود به بدن یک فرد در هفته اول و هفته دوم بیماری رفتار یکسانی ندارد. به این شکل که شکل و نوع ویروس در هفته دوم در بدن همان فرد تغییر می‌کند و بنابراین آنتی بادی‌هایی که در بدن تولید می‌شوند در هفته دوم ممکن است همان ویروس را نشناسند و نتوانند با آن مقابله کنند. همچنین هر روز گزارش‌های عجیبی از سیستم‌هایی که در بدن درگیر این ویروس می‌شوند به دست ما می‌رسد که همه را نگران کرده است.

بر اساس همین شواهد و قرائن و شیوعی که در اکثر کشورهای دنیا اتفاق افتاده و آنها هم مانند ایران در حال تجربه پیک دوم کرونا هستند، باید بگوییم که شرایط کاملا خطرناک است و لازم است دولت و تصمیم‌گیران اصلی جدی باشند و بتوانند برنامه‌ریزی درستی درباره آن انجام دهند. اعتقاد من این است که سهل‌انگاری مسئولین ما در آگاه‌سازی مردم بعد از موج اول کرونا و رها کردن خیلی از محدودیت‌ها باعث شد ترس مردم از بیماری از بین برود و این جدی نگرفتن کرونا حالا منجر به این اپیدمی وحشتناکی شده است که امروز شاهد آن هستیم.

وقتی قائم مقام وزارت بهداشت می‌گوید که آمار ابتلا در مشهد به عنوان یک شهر زیارتی نسبت به موج اول 300 برابر است، این علامت خطری است که نشان‌دهنده مسافرت‌ها و رفت و آمدهای بین شهری است. اینکه در خیلی از شهرهای کوچک مراسم عروسی و عزا به شکل آزاد برگزار می‌شود عواقب بسیاری دارد که یکی یا دو ماه بعد خود را نشان می‌دهد. در حال حاضر ما در بحران جدی هستیم. خواهش من این است که رودربایستی را کنار بگذاریم. مردم باید بدانند که تهران در وضعیت قرمز است و این وضع اصلا شوخی‌بردار نیست. آمار کشته‌های ما در بیمارستان‌ها بسیار بالاست و و متاسفیم از اینکه باید بگوییم تخت‌های بیمارستانی و تخت‌های بخش ویژه و ICU به هیچ وجه پاسخگوی مراجعین و بیماران نیست. متاسفیم از اینکه می‌بینیم در اصفهان رئیس یکی از بیمارستان‌های این شهر می‌گوید ما مجبور هستیم مانند اسپانیا فقط بیماران زیر 50 سال را پذیرش کنیم. اینها اتفاقاتی است که مطمئنا گزارش آن در اختیار ستاد کرونا و آقای رئیس‌جمهور قرار می‌گیرد. اینکه بخواهیم از کنار سلامت مردم با ملاحظاتی عبور کنیم که حتی این ملاحظات دینی هم نیستند درست نیست. دین هم سلامت مردم و حفظ جان را اوجب واجبات می‌داند. من امیدوارم آقای روحانی با شهامت نظر خودش را درباره برگزاری مراسم محرم و صفر تغییر بدهد و اعلام کند برگزاری مراسم‌های عمومی محرم و صفر قطعا یک تهدید جدی است. انجام عزاداری صرفا راه‌اندازی دسته‌های عزاداری در خیابان‌ها یا حضور در حسینیه‌ها نیست. مردم ما بیش از یک قرن است که نشان داده‌اند عاشق اهل بیت هستند و عشق به امام حسین مردم ما را سرپا نگه داشته و نگه خواهد داشت. اما نیازی به برگزاری تجمعات اینگونه نیست. می‌توانیم در فضای مجازی و شبکه‌های مختلف تلویزیونی مراسم‌های محرم و صفر را زنده نگه داریم و در عین حال تهدید سلامت مردم را جدی بشماریم.

من فکر می‌کنم آقای روحانی باید نسبت به سخنان خودش تجدیدنظر کند. ایشان علاوه بر ریاست‌جمهوری رئیس ستاد مبارزه با کروناست و مردم اطلاعات خود را از این ستاد دریافت می‌کنند. اگر قرار باشد ستاد مبارزه با کرونا همه چیز را سهل و آسان بگیرد مردم رها شده و به خیابان می‌آیند و همه چیز را شوخی می‌گیرند. اما اگر این ستاد به واقع تهدید را جدی بگیرد و به مردم آگاهی بدهد مردم هم بیماری را جدی می‌گیرند.

در این میان متاسفم از اینکه رسانه ملی به عمد یا به سهو از کارشناسان مذهبی دعوت می‌کند که سلامت مردم را اولویت نمی‌دانند و حرف‌های بی‌پایه و اساسی می‌زنند که حتی موجبات خنده مردم را فراهم می‌کند. این مایه تاسف رسانه ملی است. در کجای اسلام گفته شده که کارشناس کنترل بیماری‌های واگیردار کارشناس مذهبی است؟ همانطور که مسائل مذهبی در جایگاه خودشان برای مردم ارزشمند است باید اجازه بدهند در مورد مسائل علمی و پژوهشی و پزشکی کارشناسان اهل فن صحت کنند.

در نهایت من خطر را بسیار جدی می‌بینم. متاسفانه اقشار ضعیف جامعه بیشتر در معرض ابتلا و مرگ و میر ناشی از این بیماری هستند. ظرفیت بیمارستان‌های دانشگاهی و دولتی تقریبا تکمیل شده است و دسترسی به بخش خصوصی هم از سوی اقشار ضعیف جامعه امکان‌پذیر نیست. چه کسی باید به داد مردم طبقه کم‌برخوردار جامعه برسد؟ قطعا به جز دولتمردان و دولتی که خودش را مردمی می‌داند هیچ کس دیگری نیست. پس بیاییم درد مردم را بفهمیم و برای کنترل مشکلات تصمیمات جدی بگیریم.

منبع: روزنامه سازندگی