پس از سقوط هواپیما حرف و حدیث‏های زیادی در فضای مجازی درباره قدیمی بودن هواپیما و یا نداشتن رادار دیده می‏شد. در همین رابطه فاطمه مقیمی، عضو شورای مرکزی حزب کارگزاران سازندگی ایران و عضو هیات رئیسه اتاق بازرگانی تهران که در حوزه حمل و نقلی فعالیت دارد، می‌گوید: «اگر هواپیما واقعا رادار نداشته است، باید فرمان عدم پرواز داده می‏شد. اگر سیستم خود هواپیما مجهز به سیستمی نبوده که بتواند کوه را در نزدیکی خود ببیند، باز باید در نخست، پرواز نمی‏کرد. همه این موارد مسئله است. در شبکه‏های مجازی دلیل‏های مختلفی دیده می‏شود که چرا رادار فعال نبوده یا تجهیزات هواپیما به روز نبوده است. اگر بین یاسوج و اصفهان راداری وجود نداشته، پس در چنین هوایی نباید اجازه پرواز به هواپیما می‏دادند.» اما به جز مسئله این هواپیما، مشکلات زیرساختی جدی در حمل و نقل کشور وجود دارد، مشکلاتی که باعث می‏شود هیچ سالی، از حوادث حمل و نقلی جان سالم به در نبریم. مقیمی، فعال اقتصادی در صنعت حمل و نقل معتقد است که اگر واقعا تجهیزات و امکانات به‌روز را نداریم، نباید از این وسایل استفاده کنیم. مقیمی با کنایه می‏گوید: «اصلا مانند قدیم با شتر و گاری مسافرت کنیم. یا مسافرت‏ها را محدود کنیم. در حال حاضر آنقدر سیستم‏ها در کشور محدود شده که نمی‏توانیم با همتاهای‏مان در جهان پیش برویم. نمی‏توانیم ریسک کنیم و مانند بقیه کشورها به جلو حرکت کنیم. باید جامعه را نسبت به این موضوع مطلع کنیم.»

به گزارش سایت کارگزاران، در ادامه متن کامل مصاحبه را می‏خوانید

:

مشکل زیرساخت‏های کشور کجاست که حوادث حمل و نقلی تمامی ندارد؟

 حرف‏های راه‌حلی و انتقادی دیگر تکراری شده است. واقعا باید به دنبال راه‌کار در کشور باشیم. در حال حاضر حوادث جاده‏ای به تعداد موهای سر رسیده است. سوانح جاده‏ای به طور شخصی رخ می‏دهد؛ به طوری که در شهریورماه شاهد تصادف جاده عمومی بودیم که اتوبوس بچه‏های نخبه چپ شد و فوت کردند. در بخش ریلی نیز با حوادث سنگینی روبه‏رو شدیم. به طوری که قطار بدون اینکه مسیر حرکت برایش به‌وضوح اعلام شود، دچار حادثه شد. از سوی دیگر در دریا نیز حادثه سانچی رخ داد. چند سانحه باید تحمل کنیم که متوجه شویم زیرساخت سیستمی کشور درست نیست؟ دو موضوع در کشور وجود دارد. یکی زیرساخت مدیریتی و دیگری زیرساخت ابزاری کشور است. بالاخره یکی از این دو جوابگوی جان این همه عزیز در کشور باید باشد. واقعا یکی باید جوابگو باشد یا احساس مسئولیت کند. در حال حاضر هر موضوعی که مطرح می‏شود، آزار بیشتری را به شهروندان می‏رساند.

زمانی که گفته می‏شود هواپیما در ارتفاع چهار هزار متری سقوط کرده، من به عنوان فردی که متخصص هوانوردی نیستم، متوجه می‏شوم که چهار هزار متری ارتفاع سقوط نیست، چهار هزار متر یعنی اصابت. اصابت نیز از نداشتن رادار یا جو آب و هوایی رخ می‏دهد. اگر واقعا هواپیما رادار نداشته است، نباید فرمان پرواز داده می‏شد. اگر سیستم خود هواپیما مجهز به سیستمی نبوده که بتواند کوه را در نزدیکی خود ببیند، باز باید در نخست، پرواز نمی‏کرد. همه این موارد مسئله است. در شبکه‏های مجازی دلیل‏های مختلفی دیده می‏شود که چرا رادار فعال نبوده یا تجهیزات هواپیما به روز نبوده است. اگر بین یاسوج و اصفهان راداری وجود نداشته، پس در چنین هوایی نباید اجازه پرواز به هواپیما می‏دادند. یک موضوع دیدگاه‏های مدیریتی و موضوع دیگر دیدگاه سخت‌افزاری و زیرساختی خود سیستم است.

این اتفاق‏ها در همه بخش‏های حمل و نقلی کشور اتفاق می‏افتد و قسمتی نیست که از این بلایا جان سالم به در ببرد. فکر می‏کنید چرا؟

دقیقا همینطور است. از هر طرف که نگاه کنیم، شاهد هستیم که در هر قسمت از کشور این اتفاق‏ها در حال رخ دادن است. به طوری که یکی از هواپیماها در مشهد فرود اضطراری می‏کند و دیگری نقص فنی دارد. باید صادق باشیم. اگر واقعا تجهیزات و امکانات به روز را نداریم، نباید از این وسایل استفاده کنیم. مانند قدیم با شتر و گاری مسافرت کنیم یا مسافرت‏ها را محدود کنیم. در حال حاضر آنقدر سیستم‏ها در کشور محدود شده که نمی‏توانیم با همتاهای‏مان در جهان پیش برویم. نمی‏توانیم ریسک کنیم و مانند بقیه کشورها به جلو حرکت کنیم. باید جامعه را نسبت به این موضوع مطلع کنیم. در حال حاضر در کشور سرمایه انسانی را از دست داده‌ایم. تنها نمی‏توانیم با گفتن «خدا رحمت‌شان کند.» قضیه را حل کنیم. ما بزرگترین سرمایه‏های کشور را به راحتی از دست می‏دهیم. در همین هواپیما، تعدادی از فرهیختگان و تحصیل‌کردگان جامعه بودند که از بین رفتند. تنها ۶۰ نفر نیستند که از بین رفتند، تنها ۶۰ خانواده نیست که نابود شد؛ بلکه 80 میلیون نفر عزادار این قضیه شدند. هنوز لباس عزای چهلم سانچی را درنیاورده، عزادار این قصه شدیم. با توجه به همه این قضایا واقعا باید مدیریت درست‌تری در کشور ایجاد شود.

شما به بحث مدیریت تاکید زیادی دارید، ولی آیا همه چیز مربوط به مدیریت انسانی است؟ اثر تحریم‏ها و نداشتن تجهیزات کجاست؟

اگر تجهیزات کشور نو نیست، پس نباید آن‏ها را حرکت دهیم. نمی‏شود سر هر موضوعی که اتفاق می‏افتد، بگوییم به دلیل تحریم‏ها بوده است. این کار تنها محول کردن مسئولیت به افراد دیگر است. تحریم دیروز اتفاق نیفتاده که امروز دچار مشکل شویم. ما از حدود ۳۰ سال پیش تحریم بودیم. به دلیل اینکه نمی‌خواستیم زیر بار زور برویم و استقلال زندگی و تفکر را در جامعه اسلامی خود نگه داریم، تحریم شدیم. همه ملت ایران می‏دانند اگر این اتفاق رخ داده و نابسامانی تحویل قطعات و سیستم‏ها را داریم؛ پس باید به سمت سیستم‏هایی برویم که تحریم نشده‏ایم یا باید بخش‏هایی را که سیستم‏های فرسوده داریم، ببندیم. به طوری که در برخی صنایع نیز چنین اتفاقی رخ داده و از کشور چین تجهیزات را وارد کردیم. گرچه این اتفاق به ضرر کشور شده است. در حال حاضر بدترین نوع تجهیزات را از کشورها وارد می‏کنیم.

به طور کلی باید در نظر داشته باشیم که اگر نمی‏توانیم سطح امنیت را بالا ببریم، پروازهای هوایی را کم کنیم. در این بخش موضوع جان آدم‏ها مطرح است و نمی‏توان بخشید. اگر نمی‏توانیم ناوگان را بهبود دهیم، پس باید کار آن‏ها متوقف کنیم. با شرایط بد نباید حرکت کنیم و بعد از سانحه، به دنبال مقصر بگردیم.