احمد نقیب‌زاده، عضو شورای مرکزی حزب کارگزاران سازندگی ایران

لایحه CFT یکی از چهار لایحه گروه ویژه اقدام مالی (FATF) و شاید مهمترین آنها است زیرا این کنوانسیون به منع تأمین مالی تروریسم مربوط می‌شود. مسئولینی که تاکنون در مورد الحاق یا عدم الحاق ایران به این کنوانسیون بحث کرده‌اند به آثار مالی و نتایج پولی و بانکی آن توجه داشته‌اند ولی به این تالی فاسد توجه نکرده‌اند که ایران به ناحق نباید به عنوان حامی و طرفدار و حمایت‌کننده پولی از تروریست‌ها شناخته شود.
علی مطهری، نایب رئیس مجلس شورای اسلامی می‌گوید ممکن است الحاق به این قرارداد ضررهایی داشته باشد ولی استفاده آن بیشتر از ضررهای آن است. ولی ایشان تصریح نمی‌کند این ضررها کدام هستند.
به نظر ما ایران که خود قربانی تروریسم هست باید پیشگام امضای این قرارداد باشد. اما آنجایی که ایران باید سخت بگیرد مربوط به تعریف تروریست می‌شود. آنها یعنی کسانی که خود را سردمدار مبارزه با تروریسم می‌دانند، می‌خواهند حزب‌الله لبنان و حوثی‌های یمن را مصداق بارز تروریسم معرفی کنند. اما پرسش ما از آنها این است که اگر حزب الله تروریست است چرا تمام تلاش خود را برای مبارزه با داعش صرف می‌کند و حوثی‌های یمن پای خود را از یمن آن طرف‌تر نگذاشته‌اند و در خانۀ خود با متجاوزان می‌جنگند؟ آیا وضعیت حوثی‌ها و داعشی‌ها یکی است؟ اگر یک محکمه عدل تشکیل شود حزب‌الله و حوثی‌ها باید قهرمانان مبارزه با تروریسم و مستحق دریافت جایزه نوبل معرفی شوند.
این اولین بار نیست که ما نمی‌توانیم وارد بحث‌های حقوقی کلاسیک بشویم و حق خود را بازستانیم. نه‌تنها باید محکم بایستیم بلکه باید توپ را هم به زمین مدعیان بیندازیم و این پرسش را مطرح کنیم که عربستان سعودی چه ارمغانی برای یمن‌ها آورده است؟ گروه‌های تروریستی در سوریه را چه کسانی تغذیه می‌کردند. نمایندگان و نایبان جنگجویی که در سوریه فعال بودند به اجازه کدام مقام سوری یا مقام مشروع دیگر در آنجا حضور داشتند و دارند؟ گمان می‌کنم نتیجه بحث روشن باشد. ما باید با صراحت و قاطعیت این قراردادها را امضاء کنیم و مدعیان را به این مبحث هدایت کنیم که تروریست کیست؟
امضاء نکردن این کنوانسیون چهارگانه بهانه به دست مدعیان می‌داد تا ایران را عملا و علنا به طرفداری از پولشویی و طرفداری از تروریست‌ها معرفی کنند. در حالی که حق ایران این است که پرچمدار مبارزه با تروریسم تلقی شود. خوشبختانه بهارستان هم از آمادگی روحی و روانی برای تصویب این کنوانسیون برخوردار بود و به مسئولیت قانونی خود عمل کرد. ما باید کم‌کاری خود در مورد حزب‌الله را جبران کنیم. گروهی که سابقه درخشانی در حفاظت از لبنان و مقابله با تهدیدهای صهیونیست‌ها دارد و از سوی دیگر در مبارزه با تروریست‌ها چیزی کم نگذاشته است، حقش این نیست که در کنار تروریست‌ها توصیف و تعریف شود.
بعد از امضاء کنوانسیون هم باید کمک‌های ایران به این گروه با سربلندی بیشتر ادامه یابد. ما نباید اجازه دهیم که غربی‌ها تعاریف و مفاهیم خود را به دیگران بقبولانند.
همکاری با فرانسوی‌ها هم نکته دیگری است که می‌تواند دست ما را در سازوکارهای جدید در منطقه باز بگذارد. طبیعی است که این کار هم هزینه‌های خود را دارد. عطش فرانسوی ها برای حضور در خاورمیانه زمینه این همکاری را فراهم می‌کند تا از یکه‌تازی آمریکایی‌ها شانه خالی کنیم.
متأسفانه ما راه‌های همکاری و ائتلاف را نمی‌شناسیم و نتیجه آن می‌شود که هزینه تمام تلاش‌های خود را خودمان متحمل شویم. باید بدانیم که ما هم رقبای منطقه‌ای داریم و هم رقبای فرامنطقه‌ای که عدم توجه به منافع آنها هزینه‌های زیادی در بر دارد.

منبع: روزنامه سازندگی