علی محمد نمازی، عضو شورای مرکزی حزب کارگزاران سازندگی ایران

مراسم سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی همچون ۴٢ سال گذشته برگزار شد. امسال نیز رسانه ملی و دستگاه‌های دولتی کماکان بدون توجه به نوآوری‌ها و البته ضرورت تغییرها، مشغول تبلیغ این مراسم هستند. شاید لازم باشد که نکاتی را در این خصوص گفت و یادآور شد که چرا بیش از این‌که به گذشته بپردازیم، لازم است به آینده توجه داشته باشیم. اگر قرار است فقط به گذشته برگردیم، باید به ارزیابی عملکردها و مقایسه آن با اهداف انقلاب و نظام جمهوری اسلامی پرداخته شود.

آنچه نگارنده از مبارزات در دوره‌ی پهلوی به یاد دارد این است که عمده برنامه انقلابیون، از سال ١٣۴٢ به بعد نقد رفتارهای حکومت وقت بود. این سیاست‌ها و برنامه‌ها زیر ذره‌بین نقد تند و تیز نیروهای انقلابی قرار داشت. رژیم گذشته هم به جای آنکه به اشکالات و رفع آنها توجه کند، با واکنش‌های تند با منتقدین و مخالفین برخورد می‌کرد.

در سال ۵۶ و ۵٧ زنگ انقلاب فراگیرتر زده شد. مبارزات بسیار جدی‌تر و تندتر شد و همه به سوی پیروزی انقلاب گام برمی‌داشتند.

حتی جسته و گریخته خواسته‌ها مطرح می‌شد و اعلام می‌شد که در نظام آینده چه کارهایی باید انجام بشود و از چه کارهایی باید پرهیز کنیم. خاطرم هست امام خمینی رحمه‌الله علیه در نوفل‌لوشاتو درباره نظام حکومتی مورد نظر و برنامه‌های خود توضیح مفصلی می‌دادند.

در واقع آنچه که مورد نارضایتی انقلابیون بود، بی‌توجهی به نیازهای عالی مردم شامل آزادی بیان، قلم و حق تعیین سرنوشت –بی‌احترام به احکام و ارزش‌های والای دینی و انسانی – سیستم معیوب اداری و رواج پارتی‌بازی و ارتشاء-اعمال تبعیض و عدم دفاع از حق و رواج بی‌عدالتی- حضور مستشاران خارجی در ایران و... بود. تمام خواسته‌های مردم و انقلابیون ذیل گزاره «استقلال آزادی و جمهوری اسلامی » توسط امام و یاران نزدیک ایشان اعلام و جمع‌بندی شد.

اگرچه قانون اساسی جمهوری اسلامی دارای اشکالاتی است اما برای تطبیق عملکرد اجزای نظام ملاک و مبنای خوبی است.

مخصوصا دقت روی اصل سوم بسیار راهنماست. اصل سوم قانون اساسی اشعار دارد: دولت جمهوری اسلامی ایران موظف است برای نیل به اهداف خود مذکور در اصل دوم، همه امکانات خود را برای امور زیر به کار برد:

-1 ایجاد محیط مساعد برای رشد فضائل اخلاقی بر اساس ایمان و تقوا و مبارزه با کلیه مظاهر فساد و تباهی. ٢-بالا بردن سطح آگاهی‌های عمومی در همه زمینه‌ها با استفاده صحیح از مطبوعات و رسانه‌های گروهی و وسایل دیگر. ٣-آموزش و پرورش و تربیت بدنی رایگان برای همه، در تمام سطوح و تسهیل و تعمیم آموزش عالی. ۴-تقویت روح بررسی و تتبع و ابتکار در تمامی زمینه‌های علمی، فنی، فرهنگی و اسلامی از طریق تاسیس مراکز تحقیق و تشویق محققان. ۵-طرد کامل استعمار و جلوگیری از نفوذ اجانب. ۶-محو هرگونه استبداد و خودکامگی و انحصارطلبی. ٧-تامین آزادی‌های سیاسی و اجتماعی در حدود قانون. ٨-مشارکت عامه مردم در تعیین سرنوشت سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی خویش. ٩-رفع تبعیضات ناروا و ایجاد امکانات عادلانه برای همه، در تمام زمینه‌های مادی و معنوی. ١٠ -ایجاد نظام اداری صحیح و حذف تشکیلات غیرضرور. ١١ -تقویت کامل بنیه دفاع ملی از طریق آموزش نظامی عمومی برای حفظ استقلال و تمامیت ارضی و نظام اسلامی کشور. ١٢ –پی‌ریزی اقتصاد صحیح و عادلانه بر طبق ضوابط اسلامی جهت ایجاد رفاه و رفع فقر و برطرف ساختن هر نوع محرومیت در زمینه‌های تغذیه و مسکن و کار و بهداشت و تعمیم بیمه. ١٣ -تامین خودکفایی در علوم و فنون و صنعت و کشاورزی و امور نظامی و مانند اینها. ١۴ -تامین حقوق همه‌جانبه افراد از زن و مرد و ایجاد امنیت قضایی عادلانه برای همه و تساوی عموم در برابر قانون. ١۵ –توسعه و تحکیم برادری اسلامی و تعاون عمومی بین همه مردم. ١۶ –تنظیم سیاست خارجی کشور بر اساس معیارهای اسلام، تعهد برادرانه نسبت به همه مسلمانان و حمایت بی‌دریغ از مستضعفان جهان.

ماده سوم قانون از این نظر در این جا آورده شد تا یادآوری شود که چرا دستگاه‌های متولی تلاشی برای برقراری ماده سوم قانون نمی‌کنند؟ آیا وضع کنونی کشور حاکی از اجرای اصل سوم قانون اساسی است؟ از همین زاویه نیز باید این پرسش را مطرح کرد که جایگاه اصل ششم یعنی اداره کشور با اتکا به آرای عموم و اصل پنجاه و ششم و تشریح حقوق ملت در فصل سوم قانون اساسی به کجا انجامیده است؟

به زعم بنده ریشه برخی از ناکامی‌ها و اوضاع بسیار نابسامان کشور ناشی از زیاده‌طلبی، تمامیت‌خواهی، موازی‌کاری، افراط و تفریط به‌ویژه در سیاست خارجی، اولویت منافع فردی بر منافع جمع، فردگرایی به جای کار دسته جمعی و در یک کلام عدم اجرای قانون اساسی و اصلاح درست و به موقع ساختار نظام جمهوری اسلامی ایران است.

منبع: روزنامه سازندگی