شهربانو امانی، عضو شورای مرکزی حزب کارگزاران سازندگی ایران
زنان به عنوان نیمی از جمعیت کشور هستند و حضور در اماکن عمومی و استفاده از آن، حداقلی‌ترین حقوق آن‌هاست. اتفاق اخیر در حاشیه بازی ایران و لبنان ناشی از ناکارآمدی و ضعف مدیریتی بود که از یک سو بلیت می‌فروشند تا بتوانند پاسخگوی فیفا باشند و از سوی دیگر به زنان برای جلوگیری از ورود آن‌ها به استادیوم، اسپری فلفل می‌زنند.
در شرایطی که دولت برای مردم خصوصا نسل جوان محیط بانشاطی را ایجاد نمی‌کند و خصوصا در دو سال گذشته به دلیل کرونا، فشار و افسردگی مردم بیشتر شده است، با اسپری فلفل به دختران و زنان حمله‌ور می‌شوند. یک روز با اتوبوس شادی برخورد می‌شود، یک روز کارت مربی‌گری زنان را تعلیق می‌کنند و روز دیگر به آن‌ها اسپری فلفل می‌زنند. چرا با مردم این‌چنین می‌کنید؟ مگر می‌شود بدون پشتوانه مردم، کشور را اداره کرد؟ در شرایط بسیار سختی قرار داریم و رفتار دولت هم به گونه‌ای است که این تصور ایجاد می‌شود که نکند فرار رو به جلو می‌کنند و مقدمات برخورد با هرگونه اعتراضی را در آینده فراهم می‌کنند و نوعی پیش‌دستی می‌کنند.
مردمی که ۴۰ سال است انقلاب کرده‌اند و همه جوره پای کشور خود ایستاده‌اند، از حداقلی‌ترین حقوق شهروندی خود محروم هستند. مگر می‌شود تا این اندازه بی‌اعتنا و بی‌توجه باشند و فکر کنند هرکاری می‌خواهند می‌توانند انجام دهند و مردم هم سکوت کنند و رفتار کاملا شنیع و بی‌شرمانه با زنان و دختران انجام دهند.
زنان فکر می‌کردند حقوق و مطالبات‌شان محقق می‌شود، اما متاسفانه بدیهی‌ترین مطالبات تامین نمی‌شود و زنان را عقب نگه داشته‌اند. متاسفم بگویم که برخی، ناامنی را عالمانه و عامدانه ایجاد می‌کنند. حاکمیت یکدست شده، اما رقابت کماکان ادامه دارد و قدرت و منفعت‌طلبی فردی و فامیلی به منافع ملی می‌چربد و این یک زنگ خطر است.
مدت مدیدی به این امید که این محدودیت‌ها جا می‌افتد و برای مردم عادی می‌شود، فشار و محدودیت بر زنان بالا بود ولی زمانه تغییر کرده است. شما می‌بینید که وقتی برای زنان محدودیت ایجاد می‌کنند، مردان هم پای کار می‌آیند و این رفتارها را توهین به خود می‌دانند و همپای زنان سعی دارند مانع‌زدایی کنند. مردم می‌بینند شرایط بد اقتصادی وجود دارد و انسان‌هایی برای سیر کردن شکم فرزندان‌شان تن‌فروشی می‌کنند. مردم همه این‌ها را می‌بینند و می‌گویند چرا صدای وااسلامای کسی بلند نمی‌شود؟ اما با ورزشگاه رفتن زنان همه چیز به خطر می‌افتد؟
مردم ۸ سال مقاومت کردند در زمان جنگ اما فقط از مسئولان ناامیدی می‌بینند. نفت ۸ دلاری یا نفت ۱۲۰ دلاری هیچ فرقی در زندگی مردم ندارد و سفره‌های مردم کوچکتر شد، آن وقت به همین راحتی به زنان اسپری فلفل می‌زنند و سرمایه و اعتماد عمومی را از بین می‌برند. چرا نباید شادی برای مردم تکرار شود؟ مسئولان چقدر خطا می‌کنند و چرا مردم را ناامید می‌کنند. چرا دختر آبی باید خودسوزی کند؟ به کدامین گناه؟ باید پاسخگوی این جان‌ها باشند. یعنی در عرض ۴۰ سال نتوانستند ورزشگاه را آماده حضور زنان کنند؟!
به نظرم این رفتارها، آماده کردن افکار عمومی است که در آینده اگر اتفاقی رخ داد، فشار را بر مردم زیاد کنند. به عنوان یک شهروند عادی می‌گویم چنین رفتارهای ناشایستی را با مردم نکنند چراکه جز روی برگرداندن مردم، نتیجه‌ای به همراه ندارد.
منبع روزنامه سازندگی