علی جمالی
عضو شورای مرکزی حزب کارگزاران سازندگی ایران
این روزها از همه سو صدای دلسوزان كشور و بزرگان اصلاح‌طلبی به گوش می‌رسد كه به دولت و شهرداری تهران هشدار می‌دهند كه چرخش بر همان پاشنه‌های گذشته و اصرار بر شیوه‌های آزمون پس‌داده در اداره كشور و كلان‌شهر تهران منجر به نارضایتی بیش از پیش مردم خواهد شد و ضمن ستاندن امید از بدنه جامعه و حامیان جریان اصلاح‌طلبی باعث خواهد شد تا فضا و فرصت برای ظهور و بروز نیروهای پوپولیست فراهم گردد. برای درك اهمیت این موضوع كافی است به سخنرانی‌ها و اظهارنظرهای تند و ساختارشكنانه رئیس دولت پیشین نگاهی بیاندازیم. به همان میزان كه بر شكاف دولت-ملت افزوده می‌شود، بر عزم پوپولیست‌ها برای سوار شدن بر موج نارضایتی توده‌ها افزوده می‌شود. آن چیزی كه باعث شد قاطبه جامعه ایران در خرداد 92 اراده جدی برای تغییر در ساختارها و شیوه‌های اداره كشور پیدا كنند، نارضایتی شدید از وضعیت معیشتی خود بود. فاجعه‌ای كه كشور را به مرز فروپاشی كامل كشانده بود. طبیعتا مهم‌ترین خواسته مردمی كه رای به استمرار 92، 94و 96 در سه آزمون پیاپی حضور نیروهای معتدل و اصلاح‌طلبان دادند، بهبود وضعیت اقتصادی و جلوگیری از هدررفت سرمایه‌های كشور بود. به عبارت ساده‌تر «كارآمدی» خواسته اساسی مردم است.
در میان انذاره‌ای فعالان اصلاح‌طلب و ناصحان و دلسوزان جامعه راهكار مشخصی به دولت و اداره‌كنندگان كلان‌شهر تهران دیده می‌شود كه باید بر آن تاكید جدی نمود. «تغییر همزمان در شیوه‌ها و مجریان». اداره كشور بر همان مداری كه در این سال‌ها چرخیده نتیجه‌ای جز فرصت‌سوزی و افزوده شدن مشكلات در پی ندارد. باید كاری جدی و متفاوت انجام داد. مدیران دولتی از وزرا گرفته تا مدیران میانی تبدیل به كارمندان متوسطی شده‌اند كه هیچ اراده‌ای برای ایجاد تحول ندارند. گویی بی‌صبرانه منتظرند تا زمان به پایان برسد و به خانه‌های خود برگردند. این نكته را می‌دانیم كه دولت اول دكتر روحانی در شرایطی مستقر شد كه هیچ چیز در جای خود نبود و بسیاری از تصمیمات و انتخاب‌ها ناگزیر بود. ولی ادامه دادن آن روندها بار ما را بار نمی‌كند. واقعیت این است كه نمی‌توان از مدیرانی كه در مرز بازنشستگی‌اند انتظار تحول داشت. متاسفانه در سال‌های اخیر از توان جوانان حتی در مدیریت‌های میانی هم به سختی استفاده شده است. در میان جوانان عضو احزاب اصلاح‌طلب وضعیت از این هم بدتر است. رویدادهای پس از انتخابات ریاست جمهوری در سال 88 بهانه بوده تا از حضور جوانان اصلاح‌طلب در عرصه مدیریت كشور جلوگیری شود. جوانانی كه اغلب با تحصیلات و استعداد بالا فاقد سابقه مدیریتی و اجرایی‌اند. شكستن این سد نیازمند اراده جدی در سطوح بالاست. شخص ریاست محترم جمهور و شهردار تهران باید اقدام اولیه را انجام دهند. انتخاب جوانان و حمایت از آنها گام بلندی برای برون‌رفت از وضعیت موجود است. فرصت محدود است. منبع: روزنامه سازندگی