محمد قوچانی، عضو شورای مرکزی حزب کارگزاران سازندگی ایران
یکی از نسل سرداران تاریخ ایران: شهیدی زنده میان ما که سی سال پس از پایان جنگ به شهادت رسید. انگار ابراهیم حاتمی‌کیا می‌دانست: وقتی در «بادیگارد» شمایلی از حاج قاسم را ساخت و در پایان‌بندی او را فدیه ملت ایران نشان داد برای دفاع از شخصیت نظام به جای اشخاص نظام. حاج قاسم اما همان شخصیت نظام بود. سرداری که در لباس‌های رسمی و جناح‌های سیاسی نمی‌گنجید. سرباز و سرداری مادرزاد بود و سرباز، فرزند ملت است و نه پیاده نظام این جناح و آن جناح. بزرگ بود. بزرگتر از سیاست داخلی. تا جایی که با همه‌ی ارادت اصولگرایان به او، دوستان اصلاح‌طلبش را فراموش نمی‌کرد و برای مولفه
قلوبهم می‌کوشید. کمتر اصلاح‌طلبی بود که به حاج قاسم احترام نگذارد و عده‌ای از اصولگرایان هم بودند که می‌گفتند او را فقط در سیاست خارجی قبول دارند، نه سیاست داخلی. گویی حاج قاسم فقط برای شهادت خوب بود! و البته خودش هم برای شهادت می‌کوشید چون اهل «سیاست‌بازی» و کاسبی سیاسی نبود. حاج قاسم اما چریک هم نبود. ژنرال چهارستاره‌ای بود که بر هر دو هنر جنگ و صلح مسلط بود. چریک برای جنگ، جنگ می‌کند؛ اما حاج قاسم برای صلح، جنگ می‌کرد. برای پیروزی بر جنگ. او برای ایران می‌جنگید و برای ایمان و برای انسان و این هر سه در یک راه بودند. برای عمق راهبردی ایران دور از مرزهای میهن با دشمنان ایران جنگید تا ما همسایه داعش نشویم و در یکی از سخنرانی‌هایش گفت ما در سوریه برای انسان جنگیدیم. چه مسلمان، چه مسیحی، چه شیعه، چه سنی؛ وقتی روشن شد حکومت وحشت داعش از استبداد اسد بدتر است. گفت که ما با باور شخصی آدم‌ها و حتی احوالات دینی آنان کاری نداریم. ما به عنوان شیعه برای انسان مبارزه می‌کنیم. حاج قاسم بنیاد‌گرا نبود چون به انسان فکر می‌کرد.به عنوان یک شیعه علی با همه ایمان و اخلاص به انسان فکر می‌کرد و به همین علت شهید مبارزه با خطرناکترین نوع بنیادگرایی و نیز امپریالیسم شد: داعش که نماد ارتجاع دینی بود و تردیدی نکنید که آمریکا در به شهادت رساندن حاج قاسم خطایی راهبردی کرد؛ چون او در عین شجاعت، سیاست داشت و آمریکا به زودی خواهد فهمید خاورمیانه بدون حاج قاسم برای آمریکا غیر‌قابل پیش‌بینی‌تر خواهد بود. شهادت حاج قاسم محور وحدت ملی در ایران می‌شود. حاج قاسم سیاست‌باز نبود اما سیاست‌دان بود و چه در درون ایران چه در بیرون ایران فقدان او یک خلا استراتژیک است که در درجه اول آمریکا فقدان آن را احساس خواهد کرد. ترامپ پشیمان می‌شود که حریفش را ناجوانمردانه حذف کرد.
منبع: روزنامه سازندگی