سیدافضل موسوی، عضو شورای مرکزی حزب کارگزاران سازندگی ایران

مجلس یازدهم در اولین اقدام جدی برای تحقق شعارهای معیشتی خود طرح تامین کالاهای اساسی را به تصویب رساند که ثمره آن گذاشتن ۳۰هزار میلیارد تومان هزینه روی دست دولت در شرایط کسری بودجه و افزایش تورم خواهد بود.

ظاهرا آنها مخاطب خود را فقط توده مردم می‌دانند و لذا دست به تصویب طرح‌هایی می‌زنند که صرفا برای آنها ویترین مناسبی ایجاد می‌کند اما هیچ دستاوردی برای مردم نخواهد داشت.

در شرایط ویرانگر شیوع کرونا که افراد زیادی کسب و کار خود را از دست داده‌اند شاید اجرای چنین مصوباتی آن هم به صورت مقطعی و موقت توجیه داشته باشد اما امکان پرداخت یارانه به صورت همیشگی برای دولت وجود ندارد.

دولت تا پیش از تصویب این طرح به هر فرد حدود ۱۲۰هزار تومان پرداخت می‌کرد و با این مصوبه هم حدود ۶۰ تا ۱۲۰هزار تومان دیگر باید پرداخت کند. این پرداخت‌ها شامل ۶۰میلیون ایرانی می‌شود که البته خودش پیام بدی برای دنیا دارد. این پیام که از ۸۰میلیون جمعیت ایران ۶۰میلیون نفر آنها فقیر هستند. در صورتی که ما حدود ۲۰میلیون فقیر داریم که باید برای کمک به آنها برنامه داشت.

بنابراین عمومی کردن این نوع کمک‌ها با افزایش تورم جز بدتر شدن وضعیت زندگی فقرا ثمر دیگری نخواهد داشت. به همین دلیل معتقدم این مصوبه اقدامی بسیار غیرعقلایی است و هیچ اقتصاددانی آن را تایید نمی‌کند.

نمایندگان بدون توجه به آثار تورم‌زای این طرح آن را به تصویب رسانده‌اند. به‌هرحال هر نوع تزریق پول به جامعه، گرانی به همراه دارد. در حالی که اگر بنا بر باز شدن گره‌ای از زندگی مردم بود باید این مبالغ به‌جای پرداخت مستقیم به افراد در اختیار تولیدکنندگان قرار می‌گرفت تا تولید با قیمت ارزان‌تر به دست افراد برسد.

همه به یاد داریم زمان احمدی‌نژاد که برای اولین‌بار یارانه عمومی را تصویب و توزیع کرد، چه تورمی ایجاد شد. آن زمان در گزارش‌ها بود که روزی که یارانه به حساب افراد واریز می‌شود در آن روز خرید اقلامی مانند پفک و چیپس بسیار بالا می‌رفت. به این دلیل که مردم برای این پول که به صورت غیرمنتظره به حساب‌شان واریز می‌شود احساس تعلقی ندارند و مانند بقیه درآمدی که به زحمت به دست می‌آورند برنامه‌ریزی نمی‌کنند تا به ضروریات خود تخصیص دهند. در نتیجه به هر شکل ممکن آن را هزینه می‌کنند و همین موجب تورم می‌شود.

بنابراین هر نوع تزریق پول به بازار موجب تورم می‌شود مگر اینکه آن پول مازاد از طریق کسب و کار ایجاد شود. اما توزیع مستقیم پول به این شکل تورم‌زا خواهد بود. همین‌طور که مردم روزهای ابتدایی که ۴۵هزار تومان یارانه احمدی‌نژاد را دریافت می‌کردند می‌توانستند به عنوان مثال دو کیلو گوشت بخرند اما الان یک‌سوم آن مقدار را می‌توانند با این پول بخرند.

بنابراین این یارانه برایشان فایده‌ای ندارد. درباره این طرح هم همین اتفاق خواهد افتاد. ممکن است پرداخت این مبلغ در چند ماه اول دردی را دوا کند اما در ادامه باز هم موجب تورم چندبرابری شده و قدرت خرید مردم کمتر می‌شود و مردم بیشتر تحت فشار قرار می‌گیرند.

نکته دیگر، در نظر نگرفتن منابع مناسب برای تامین رقم یارانه است. مثلا یکی از منابع، فروش ساختمان دولتی است. اگر چنین اتفاقی بیفتد که ساختمان‌های اضافی دولت را بفروشند کار خوبی است اما واقعیت این است که این اتفاق نمی‌افتد. همین مجلس هر روز ساختمان‌های خودش را توسعه می‌دهد. نه‌تنها ساختمان‌شان را کم نمی‌کنند بلکه هر روز توسعه می‌دهند.

یا یکی دیگر از منابع از محل پرداخت بدهی دولت به تامین اجتماعی بود در صورتی که اگر دولت بدهی خودش را ندهد تامین اجتماعی هم ورشکست می‌شود و آن هم نمی‌تواند تعهدات خود را انجام دهد و در نتیجه باز هم قشر کارگر بدون حقوق می‌مانند.

بنابراین درست است که وضعیت فعلی جامعه و فقر و مشکلات اقتصادی بد است، اما مصوبه نمایندگان بدتر است و در واقع آنها می‌خواهند بد را با بدتر درست کنند و این کار عاقلانه‌ای نیست.

منبع: روزنامه سازندگی