پروانه مافی، عضو شورای مرکزی حزب کارگزاران سازندگی ایران

انقلاب اسلامی57، یک انقلاب مردمی بود، اما شاهد هستیم که در گذر زمان نقش مردم در تصمیم‌گیری‌های حاکمیت کمرنگ شده است؛ در انتخابات شاهدیم که مسئولان پس از گرفتن آرا و حمایت مردم و نهایتا تصدی مسئولیت، خواسته‌ها و مطالبات مردم را فراموش کرده و در مواقعی منافع شخصی خود را در اولویت قرار داده و نسبت به منافع مردم و ملت بی‌توجهی می‌کنند. تکرار این تجربه برای مردم، موجب کاهش اعتماد مردم به مسئولان شده و سرمایه اجتماعی حاکمیت تضعیف می‌شود.
بخشی از عملکرد مسئولان به عدم‌صداقت آنها بازمی‌گردد؛ به‌طوری که شکل، سطح، سبک و نوع و واقعیت زندگی آنها متفاوت از آن چیزی است که بروز می‌دهند و ادعا می‌کنند. بنابراین، آنها از درک و فهم مشکلات مردم و چالش‌های واقعی مردم عاجز هستند. مسئله مهمی که وجود دارد این است که بخش قابل‌توجهی از مسئولان به مسئولیت‌ها و موقعیت‌های خود به‌عنوان یک دستاورد شخصی می‌نگرند و به همین دلیل خود را به مردم پاسخگو نمی‌دانند، یا به قول حضرت علی(ع) به آن مسئولیت به‌عنوان یک چراگاه نگاه می‌کنند. عملکرد ناموجه و غیرقابل‌قبول بخشی از مسئولان موجب می‌شود که مردم این شرایط را به همه مسئولان تعمیم دهند و درنهایت یک تصور غیرواقعی درباره مسئولیت‌ناپذیری مسئولان شکل خواهد گرفت که به بی‌اعتمادی بیشتر می‌انجامد.
بخشی از بی‌توجهی‌ها به منافع و مشکلات مردم، به دنیاطلبی مسئولان بازمی‌گردد؛ دنیاطلبی، زراندوزی و انبان‌کردن منابع مالی از سوی مسئولان باعث زاویه‌گرفتن آنها با مردم خواهد شد. مسئله مهم‌تر این است که این دسته از مسئولان صرفا مسئول عملکرد خود نیستند و درواقع بی‌اعتمادی مردم به این دسته از مسئولان به بی‌اعتمادی عمومی منجر خواهد شد. به همین دلیل است که مردم حتی به افرادی که داعیه خدمت دارند نیز اعتماد نمی‌کنند. گسترش بی‌اعتمادی عمومی در مواقع حساس و در شرایطی که مردم از حاکمیت انتظار رفع مشکلات را دارند، می‌تواند به شکل‌گیری چالش‌های جدی در اداره کشور بینجامد.

منبع: روزنامه همشهری