شهربانو امانی، عضو شورای مرکزی حزب کارگزاران سازندگی ایران

مجلس در قانون اساسی پاسدار حقوق ملت است اما در مجلس یازدهم اتفاقی بس عجیب رخ داده است. این نخستین‌بار نیست که در سال پیش از برگزاری انتخابات ریاست جمهوری، احتمال کاندیداتوری رئیس مجلس برای ورود به عرصه انتخابات به شدت مطرح است. حتی در دورهای این اتفاق رخ داد و رئیس مجلس پنجم وارد رقابت انتخابات ریاست‌جمهوری شد. با این وجود هرگز شاهد رفتارها و مصوبات و رویه‌ای مشابه آنچه این روزها شاهد آن هستیم، نبودیم. به این معنی که قرار نبوده و نیست که مجلس و ساختار قانون‌گذاری در پی رئیس‌جمهورتراشی باشند. به نظر می‌رسد آنچه در هفته‌های اخیر در مجلس یازدهم رخ داد، سلسله اقداماتی برای دوختن قبای ریاست‌جمهوری به تعداد مشخصی از چهره‌های اصولگرا و البته شخص رئیس مجلس بود. رویه‌ای بی‌سابقه که از چندین ماه قبل از آغاز شدن رقابت‌های انتخابات خرداد 1400 کلید خورده است. بسیار روشن و مبرهن است که با این دغدغه‌های مجلس، قوه مقننه و خانه ملت از مسیر اصلی خود خارج شده و به هر کاری به‌جز آنچه در قانون اساسی به عنوان تکالیف و وظایف برای مجلس تعیین‌شده می‌پردازد. در این بین نکته عجیب اینکه آقایان مکررا خود را پیروز انتخابات نیز اعلام می‌کنند و به اندازه‌ای به قانونی که در حال تغییر و تحول در آن هستند، امید بسته‌اند که با اطمینان سر بر مرکب خود در خیال به سمت پاستور حرکت می‌کنند. البته چندان نیز جای تعجب نیست که این مجلس این‌گونه رفتار کند چر اکه مشخصا روند و نحوه تشکیل این مجلس نیز در جای خود بحث و مسئله زیاد داشت.

زمانی که عرصه رقابت به‌گونه‌ای کارگردانی شد که اصلاح‌طلبان از عرصه حذف شوند و اصولگرایان با هم رقابت کنند، نتیجه، بهتر از این نیز نمی‌شود. مشخص است مجلسی که با مشارکت اسفند 98 شکل بگیرد، نمی‌تواند چندان درباره دغدغه‌های عمومی مردم متعهد باشد و عمده زمان خود را باید برای کار کردن به عنوان ستاد انتخاباتی یک جریان خاص صرف کند. در این بین این وحدت و امیدهای مردم است که بیش از پیش هدر می‌رود و متاسفانه فکری نیز برای این موضوع نمی‌شود به شکلی که عرصه انتخابات ریاست‌جمهوری که باید بر اساس انتخاب یک رئیس‌جمهور از مجموعه سلایق همه مردم توسط مردم باشد به موضوع رئیس‌جمهورسازی در مجلس یازدهم تبدیل شده است. البته نمایندگان این مجلس و برخی چهره‌های اصولگرا مشکلی نیز با این مسئله ندارند و حتی از کاهش مشارکت استقبال نیز می‌کنند و بدون ناراحتی و با صراحت و به صورت آشکار به این علاقه‌مند هستند که مردم کمتری در انتخابات رأی بدهند تا با عدم مشارکت کافی و تحقق انتخابات واقعی، کاندیداهای خودشان را پیروز انتخابات ببینند و از این طریق منافع جناحی‌شان را تأمین کنند.

منبع: روزنامه سازندگی