علی جمالی

عضو شورای مرکزی حزب کارگزاران سازندگی

بهار سال 1393 مقطعی ویژه در تاریخ 25 ساله حزب کارگزاران سازندگی ایران بود. تجربه 25 سال حضور در عرصه‌های مدیریتی و اجرایی کشور پایه‌گذار سنتی ماندگار در معادلات سیاسی ایران شده و همگان مجموعه کارگزاران سازندگی را با هویت «لیبرال دموکرات‌های مسلمان» می‌شناختند. اما این مجموعه با وجود هویت درخشان و قدمت قابل توجه تا مرزهای یک حزب واقعی فاصله‌های زیادی داشت. در طول تمام این سال‌ها به آن میزانی که به انباشت تجربه‌های مدیریتی و اجرایی همت نهاده شده بود، در راستای گسترش تشکیلاتی کار جدی و موثری صورت نگرفته بود. این به آن معنا نبود که ما با زمینی خالی روبه‌رو بودیم. در همان سال‌های ابتدایی در حوزه تهیه متون و منابع تشکیلاتی تلاش‌های مفیدی صورت گرفته بود که نقطه مناسبی برای شروع بازسازی تشکیلات حزبی بود. در ترکیب جدید شورای مرکزی حزب که در بهار سال 1393 از سوی هیات موسس انتخاب شد همزمان به دو نکته توجه شده بود. نکته اول تزریق نیروی جوانی و انگیزه برای گسترش تشکیلاتی و دوم استفاده از افراد صاحب‌نظر در حوزه مباحث نظری و تئوریک بود. در مورد اول، هدف‌گذاری بزرگان حزب آن بود که به افرادی که سال‌ها در مجموعه‌های گسترده و توده‌ای تجربه کار تشکیلاتی داشتند اعتماد کنند تا مسیر ساختن حزبی با استانداردهای واقعی آغاز شود. در این راه اعتماد هیات موسس به نیروهای جدید ارزشمند و مهم بود و خوشبختانه در طول سال‌های بعد از 93 هیچ‌گاه مسیر توسعه تشکیلاتی در دست‌انداز محافظه‌کاری و تردید نیفتاد. گسترش تشکیلاتی به کارویژه حزب تبدیل شده بود و دبیرکل و شورای مرکزی با نگاهی دقیق کوشیدند تا گستره حزب را به تمامی ایران افزایش دهند. در همه استان‌ها، کنگره‌ها و تشکیلات استانی اساسنامه و آیین نامه‌ها شکل گرفت. این روند نهایتا در پایان سال 1394 به شکل‌گیری اولین کنگره سراسری حزب منجر شد که دستاورد ویژه‌ای برای حزب محسوب می‌شد. همزمان تلاش شد تا اسناد و متون حزبی که نقشه راه ما در این مسیر بود نیز تکمیل و اصلاح شود. ماحصل این کوشش‌ها برگزاری باشکوه کنگره دوم در فروردین سال 1396 بود. در این مدت کنگره‌های استانی حزب که بنیان واقعی حزب در سراسر کشور هستند نیز با حساسیت و دقت ویژه‌ای برگزار شده و ما امروز در نقطه‌ای قرار داریم که می‌توانیم از «کارگزاران سازندگی ایران» با عنوان یک حزب کامل نام ببریم. ولی همزمان در معرض این پرسش هستیم که آیا در نقطه پایانیم؟ پاسخ این سوال قطعا منفی است. ما برای رسیدن به نقطه مطلوب همچنان کارهای برجا مانده بسیاری داریم. شاید مهمترین وظیفه ما عادت کردن به رفتارهای تشکیلاتی است. نقش آیین‌نامه و متون حزبی مانند نقش قانون در اداره یک جامعه است. همان قدر که تصور اداره جامعه‌ای بدون قانون سخت و هولناک است، تصور اداره حزبی با وسعت ملی بدون اتکا به متون حزبی ناممکن و سخت است. فعالان حزبی ما باید متون حزبی را بخوانند و بفهمند و خود را ملزم به رعایت آنها بدانند. در مجموعه‌های حزبی ما هنوز هستند افرادی که ترجیح می‌دهند راه خود را با چانه‌زنی و مذاکره باز کنند تا اینکه اساسنامه و آیین‌نامه موجود را اجرا کنند. نکته مهم دیگر در این میان توجه به نقش ویژه «کانون‌ها» در ساختار حزب است. بر مبنای آنچه در سند مواضع حزب ترسیم شده است «کارگزاران سازندگی ایران» حزبی است برنامه‌محور. این بدان معناست که حزب در چشم‌انداز آتی، خود را در موقعیتی می‌بیند که برای اداره کشور دارای برنامه‌ای تمام‌عیار است. ما باید هر لحظه خود را در قامت اداره کشور ببینیم. ساختن ایران و توسعه آن هدف اساسی و اصلی کارگزاران در تمام این سال‌ها بوده است. چنین تصویری محقق نمی‌شود مگر آنکه ما در لحظه دارای اطلاعات به روز و کارآمد باشیم. اگر ندانیم که کشاورز اردبیلی یا صیاد بوشهری چه دغدغه‌ها و نیازهایی دارند چگونه می‌توانیم برنامه‌ای برای رفع نیازهای آنها مدون کنیم؟ چگونه ممکن است در بطن جامعه نباشیم و ادعا کنیم که در مسیر اصلاح ساختارها و نیازهای کشور حرکت می‌کنیم؟ بر پایه همین نگاه بوده که «کانونها» دراساسنامه «حزب کارگزاران سازندگی ایران» به عنوان بنیادی‌ترین رکن حزبی دیده شده‌اند. کانون‌ها در کف جامعه براساس علایق صنفی، قومی، محلی و بومی شکل می‌گیرند تا ابزاری باشند برای جمع‌آوری داده‌ها و انتقال آنها به مرکز. ما خواهیم کوشید تا این مسیر را به شدت و دقت پیگیری کنیم. اگر پروژه تشکیل کانون‌های ما در سراسر کشور بر مبنای آنچه گفته شد محقق شود می‌توانیم بگوییم «کارگزاران سازندگی ایران» تبدیل به «حزبی کامل» شده و رسالت ما پایان یافته است. ما هنوز در ابتدای راهیم. باید هرازگاهی بازگردیم و وضعیت خود را بررسی کرده و نقاط ضعف‌مان را ببینیم. در این راه مهمترین بازخورد قطعا از سوی فعالان حزبی به ما خواهد رسید. رویای ما ساختن ایران با همکاری آحاد ایرانیان است. درهای حزب بر روی همه کسانی که دل در گروی آبادی این آب و خاک دارند باز است.