عضو شورای مرکزی حزب کارگزاران سازندگی ایران، عامل اصلی فساد در کشور را وابستگی دولتها به درآمد های سرشار نفت عنوان کرد.
به گزارش سایت کارگزاران، سعید لیلاز پنجشنبه شب در نشستی با اعضای حزب کارگزاران سازندگی خراسان رضوی در مشهد گفت: تا سال ۱۳۴۹ شمسی اقتصاد برنامه‌ریزی و هماهنگ شده بود ولی بعد از سال ۱۳۵۴ شاه حدود ۲۵ درصد از پورسانت قراردادهای سازمان برنامه و بودجه را به دوست و همبازی قمارش واگذار می کرد.
این اقتصاددان اصلاح‌طلب در تشریح علت این رویکرد شاه افزود: درآمد نفتی که در سال ۴۹ با روند افزایشی از مرز یک میلیارد دلار عبور کرده بود در سال ۵۲ در اثر جنگ اعراب و رژیم صهیونیستی ناگهان ۹ برابر شد به گونه‌ای که برنامه توسعه پنجم بی‌معنا بود و فرایند سرنگونی شاه از آن تاریخ آغاز شد.
وی اظهار داشت: بعد از انقلاب در سال ۶۲ و ۶۳ نیز درآمد نفتی ناگهان افزایش یافت و از مرز ۲۴ میلیارد دلار عبور کرد و دوباره ریخت و پاش‌ها شروع شد و سال‌ها بعد دوباره این افزایش درآمدها از دولت احمدی‌نژاد آغاز شد.
وی گفت: وقتی وفور منابع رخ می‌دهد، دولت از رای مردم بی‌نیاز شده و حاکمیت خود را از مداخله مردم در امور کشور بی‌نیاز می‌بیند که این امر منجر به دیکتاتوری و استبداد می‌شود و در ادامه یک نوع طلاق عاطفی بین دولت و ملت ایجاد می‌گردد.
لیلاز به سال ۶۹ و شهردار شدن غلامحسین کرباسچی در تهران اشاره کرد و افزود: نطفه دموکراسی‌خواهی از جنگ ایران و عراق به وجود آمد چرا که ایران پس از جنگ تخریب شده بود و دیگر منابعی نداشت و وابسته به مردم بود.
وی اظهار داشت: بعد از جنگ کوچکترین منابعی نداشتیم و دولت دستش را به سوی مردم دراز کرد، کرباسچی نیز با همین اعتقاد واژه خودیاری را به کار برد، بعد مردم گفتند پس اگر ما پول می‌دهیم باید خود تعیین کنیم چه کسی شهردار شود.
عضو شورای مرکزی کارگزاران سازندگی ایران گفت: زنده شدن جامعه مدنی و اینکه از سال ۷۴ ملت به دنبال فردی برای ظهور دموکراسی بود از همان سال‌ها آغاز شد.
لیلاز افزود: آقای خاتمی نیز مخلوق این شرایط جامعه ایران بود که به سوی دموکراسی‌خواهی می‌رفت و علت آن نیز کم شدن منابع کشور بود.
وی اظهار داشت: بعد از انقلاب تا سال ۸۶ ما با فساد این گونه آشنا نبودیم و تا سال‌های دهه ۸۰ پدیده‌ای با عنوان فساد نداشتیم و اگر هم بود به صورت جزئی بود چون منابعی وجود نداشت.
وی گفت: مجموع صادرات نفت در دهه ۴۰ خورشیدی معادل صارات نفتی در هر ماه در سال‌های دهه ۹۰ خورشیدی بود یعنی درآمد نفتی ۱۰۰ برابر شد.
این اقتصاددان افزود: در سال‌های دهه ۹۰ به ازای هر ایرانی ۱۳۰۰ دلار نفت صادر کردیم، طی این دهه با احتساب مصرف داخلی نفت به هر ایرانی پنج هزار دلار درآمد مستقیم و غیرمستقیم تعلق گرفت.
وی اظهار داشت: در دوره جنگ، فساد سیستماتیک نداشتیم و دولت انقلابی نیز سر کار بود، از اواخر دولت خاتمی نشانه هایی از ریخت و پاش و تصمیم های غیرعقلایی در مجلس ششم ظاهر شد چرا که منابع سرشار عاید کشور می شد.
عضو شورای مرکزی حزب کارگزاران سازندگی ایران اقتصاد را یافتن یک راه حل واحد برای رسیدن به یک مطلوبیت عنوان کرد و گفت: برای جذب پنج میلیارد دلار درآمد از بخش گردشگری باید سالانه پنج میلیون گردشگر خارجی جذب کنیم ، یعنی معادل دو برابر گردشگری که هم‌اکنون سالانه در کشور پذیرا هستیم.
لیلاز افزود: رئیس جمهوری وقت در سال ۸۵ در روز کارگر گفت من الان اقتصاد را اگر به این معنی باشد که منجر به تورم شود قبول ندارم لذا دستمزدها را ۲ برابر می‌کنم.
وی اظهار داشت: چند سال بعد همین کارگران تابوتی را حمل کردند که این یعنی وضعیت کارگر است و این فسادی است که پوپولیسم به وجود می‌آورد.
این اقتصاددان گفت: هرگاه سهم درآمد نفت در جی.دی.پی ایران به زیر ۱۰ درصد برسد ما خطر تکرار پوپولیسم را پشت سر می‌گذاریم.
وی افزود: اینک میزان عمق جریان مردم‌سالاری در ایران با ۱۵ سال پیش قابل ملاحظه نیست، رفتار رئیس قوه قضائیه مبنی بر عدم شکایت از روزنامه‌نگاران کاملا مدنی و در تضاد با رفتارهای گذشته است اینها موید رشد دموکراسی است.
لیلاز اظهار داشت: رسیدن به درآمدهای نفتی مانند دو موج قبلی تقریبا دست‌نیافتنی است لذا بازگشت به این درآمدها دیگر مقدور نیست و این به نفع دموکراسی است.
عضو حزب کارگزاران سازندگی ایران گفت: کشور ایران ۴۰ سال تحت تحریم هواپیماست اما اینها باعث نشد این نظام به سوی گسترش راه آهن برود، حالا با این وضع تحریم‌ها به هر فرودگاه ریز و درشت کشور سه هواپیما می‌رسد، این یک نوع فساد است.
منبع: خبرگزاری ایرنا