فرزانه ترکان عضو شورای مرکزی حزب کارگزاران سازندگی ایران

یکی از مهمترین بحث‌هایی که این روزها با آن درگیر هستیم، ناکارآمدی نظام اجرایی به خصوص میان مدیران اجرایی در کشور است. ریشه‌های این ناکارآمدی عدم انتصاب افراد با صلاحیت در مناصب اجرایی کشور است که سال‌هاست با آن درگیر هستیم. یکی از علت‌های ناکارآمدی، دخالت بعضی از نمایندگان قوه مقننه در سیستم اجرایی کشور است. شروع این موضوع شاید از سال‌ها قبل وجود داشته که هرچند در اقلیت هستند ولی شنیده می‌شود، نمایندگانی که وظیفه‌شان قانون‌گذاری است به انواع مختلف در سیستم‌های اجرایی کشور و انتصاب مدیران دخالت‌هایی می‌کنند که این دخالت‌ها منجر به برهم ریختن سیستم‌های اداری می‌شود.

جرقه چنین دخالت‌هایی و آشکار شدن آن از سخنان آقای ربیعی وزیر سابق کار و رفاه اجتماعی هویدا شد. آن روز با اینکه لحظات تلخی در قوه مقننه بود اما از تریبون مجلس صحبت‌هایی شنیده شد که نمی‌توان به راحتی از آن گذشت. چنین سخنانی اذهان عمومی را به فکر می‌اندازد که باید چاره‌ای برای مسائل پیدا کرد. متاسفانه از گوشه و کنار اطاع پیدا می‌کنیم که عده قلیلی از نمایندگان مجلس پیش از اینکه وارد قوه مقننه شوند، از رده‌های پایین‌تر سیستم‌های اجرایی درخواست جابه‌جایی دارند. مثلا از استاندار منطقه‌ای می‌خواهند بخشدار را به نفع نماینده مربوطه تغییر دهد یا مسئول آب، کشاورزی یا حتی تربیت بدنی جایی را عوض کنند. این نمایندگان به عناوین مختلف درخواست دارند و دلیلشان هم اکثرا این است که آن فرد مورد نظر زمان کاندیداتوری نماینده، با او هماهنگ نبوده است. این حرکات واقعا تأسف‌برانگیز است که ایجاد شبهه می‌کند و تمام حرمت مجلس را زیر سوال می‌برد. هستند نمایندگان محترمی در قوه مقننه که نسبت به رفتارهای اینچنینی از جانب همکارانشان معترض هستند. هیات رییسه و رئیس مجلس شورای اسلامی احتمالا در جریان تمام این جزئیات نیستند ولی می‌دانیم که نمایندگانی در گوشه و کنار چنین دخالت‌هایی را انجام می‌دهند. این گروه از نمایندگان باعث می‌شوند که ویترین مجلس نزد مردم وجهه خوبی نداشته باشد.

نمایندگانی که در سیاست‌های اجرایی تلاش دارند افراد نزدیک به خودشان را منصوب کنند باعث می‌شوند آن افراد از لایه‌های پایین دولتی به رده‌های بالاتر و حتی به شرکت‌ها و برندهای اقتصادی‌ای که زیر مجموعه وزارتخانه‌های دولتی است نیز رسوخ کنند و درخواست کنند که افراد آنجا هم از کسانی باشند که در ستادهای انتخاباتی آنها بوده‌اند یا اینکه آشنایان و بستگان نماینده‌های مربوطه جایگزین شوند. این مجموعه دخالت‌ها ایجاد مشکلی می‌کند که زنجیره انتصابات کم‌کم به سمت ذائقه نمایندگان مجلس پیش برود و از مقررات و اصلیت خودش فاصله بگیرد. بنابراین فردی که به سفارش نماینده‌ای مدیر جایی می‌شود خودش را وامدار آن نماینده می‌داند و تاش خواهد کرد تا در انواع مراسم‌ها، درخواست‎های نماینده را از طریق شرکتی که در آن کار می‌کند انجام دهد. در نتیجه قطعا پیامد این سلسله معیوب ایجاد فساد در سیستم‌های دولتی خواهد بود. اکنون وقت آن رسیده است که ارزیابی کنیم چرا وقتی به محض اینکه نام وزیری به مجلس پیشنهاد می‌شود رفت و آمد نمایندگان یا معاونین آنها نزد وزیر احتمالی آینده زیاد می‌شود. چنین رفت و آمدهایی قطعا برای احوالپرسی نیست بلکه متاسفانه جهت سهم‌خواهی است.

لذا اگر چنین اتفاقاتی درحال افتادن است یا درگذشته نیز وجود داشته، هم مدیر اجرایی و هم آن کسی که بر صندلی قوه قانون‌گذاری کشور تکیه زده است گناهکار هستند. قطعا تعداد چنین نمایندگانی در مجلس شورای اسلامی بسیار اندک است اما همین تعداد قلیل جریان فسادآمیزی را به وجود می‌آورند که امروزه درحال از بین بردن ریشه بسیاری از مدیران اجرایی در وزارتخانه‌هاست. وزرا با افشاگری، دیگر به برخی نمایندگان این اجازه را ندهند که سهم‌خواهی‌ای از جانب صندلی‌ای داشته باشند که از آرای مردم به دست آورده‌اند. ما بیشتر از هرچیزی به انقاب فرهنگی و اخلاقی نیازمندیم. احتیاج داریم تا دچار تحول شویم و مصلحت مردم و کشور برایمان در اولویت باشد. در نتیجه متاسفیم از اینکه افراد مصلحت‌اندیش و بالیاقتی مانند آقای فرجی‌دانا از سیستم‌های اجرایی کشور خارج می‌شوند و دیگر حاضر نیستند به علت همین سهم‌خواهی‌ها حتی گذرشان به مجلس بیفتد.

منبع: روزنامه سازندگی