سیدافضل موسوی، عضو شورای مرکزی حزب کارگزاران سازندگی ایران

بحث‌هایی که این روزها درباره گلایه‌های آقای جهانگیری مطرح می‌شود، باعث سوءاستفاده مخالفان دولت شده است که در شرایط فعلی هیچ ثمره‌ای جز کم شدن سرمایه اجتماعی ندارد. امروز بیش از هر زمان دیگر ما نیازمند اعتماد هستیم این وحدت کلمه است که ما را در مقابل تحریم‌های غیرقانونی آمریکا پیروز و موفق خواهد کرد. حضرت علی(ع) خطبه‌ای در نهج‌البلاغه دارد که در نکوهش اختلاف و دشمنی بین مسلمانان دوران خویش فرموده. وی می‌فرماید: ‌ای مردمی‌ که بدن‌هایتان با هم جمع و کنار هم قرار دارد، اما خواسته‌هایتان مختلف و متفاوت است. بعد ادامه می‌دهد: همین حرف‌‌های خودتان است که دشمن را علیه شما به طمع می‌اندازد. یعنی وقتی از جامعه مسلمین صدای واحد شنیده نمی‌شود، دشمن نیز تشویق می‌شود که دشمنی‌اش را هرچه بیشتر پیگیری و اقدام خصمانه‌اش را توسعه دهد. نیز در ادامه با اشاره به آیه شریفه قرآن «تَعاوَنُوا عَلَى الْبِرِّ وَ التَّقْوى‌ وَ لا تَعاوَنُوا عَلَى الْإِثْمِ وَ الْعُدْوانِ». می‌فرماید: در تقوا و نیکی با هم اتحاد کنید نه در دشمنی و عداوت، برای مثال، واقعاً مطالبی که در بحث CFT در مجلس شورای اسلامی مطرح شد، مصداق این کلام امام می‌‌تواند باشد. به جای اینکه با هم هم‌صدا شویم علیه دشمن و هم‌دیگر را در جهت تقوا و نیکی و نیکوکاری یاری کنیم، همدیگر را متهم به همکاری با دشمن یا بازی در زمین دشمن می‌کنیم که باعث می‌شود دشمن درصدد اخراج ما از CFT و گذاشتن ما در لیست سیاه معاملات پولی و بانکی شود. درست است که آمریکا نتوانست جامعه جهانی را قانع کند که ما را در لیست کشورهای قابل مجازات قرار دهند؛ ولی چهار ماه دیگر تمدید شد. وقتی تمام کارشناسان زبده دولت به یک موضوع معتقدند یعنی منافع ملی ما ایجاب می‌کند ما با هم متحد باشیم. بستر سوءاستفاده را برای دشمن فراهم نکنیم که دائماً به گوش جهانیان فریاد بزند که ایران طرفدار چه و چه است و نیز ادامه می‌دهد که لاجرم هر گوسفندی که از گله جدا شد، طعمه گرگ می‌شود. پس بیایید به خاطر منافع شخصی یا حزبی و گروهی از ملت و آرمان‌مان که همان جمهوری اسلامی است، جدا نشویم. امیرالمومنین (ع) در آخر این خطبه جمله عجیبی را ایراد می‌فرمایند: «الامن دعی الی هذه الشعار فاقتلوه ولو کان تحت عماتی هذه» حال با این مقدمه نسبتاً طولانی باید توجه داشت کسانی‌که سکاندار جمهوری اسلامی ایران هستند، بیش از دیگران به این موضوع توجه و همّت گمارند. جامعه ما در واقع مرکبی از اصول‌گران و اصلاح‌طلبان است. آنجایی‌که اصل نظام جمهوری اسلامی و منافع ملت در میان است، دیگر اصول‌گرا و اصلاح‌طلب معنی ندارد. اگر خدای ناکرده سیلی بیاید، همه را خواهد برد و خدای ناکرده اصل نظام تهدید می‌شود، هر دو جناح را هدف می‌گیرد و به هیچ‌کدام رحم نخواهد کرد.

مخصوصاً شخص رئیس دولت اول باید با اعضاء دولت، همکاران و کارشناسان، معاونان و مشاورین خود به بحث بنشیند و با آنها بحث و تبادل نظر کند تا همه را با خود هم‌صدا و هماهنگ نماید. معنی این حرف این نیست که نظر خود را به آنها تحمیل نماید، بلکه با آنها کاملاً دوستانه و منصفانه بحث کارشناسی کند و نتیجه هرچه باشد عمل نماید. رجال کشور ما همین نخبگان هستند که یا در بدنه دولت جمع آمده‌اند و یا قبلاً ‌در بدنه دولت‌های گذشته انجام وظیفه کرد‌ه‌اند و گروهی دیگر که در دانشگاه‌ها و مؤسسات مشغول تحقیق و تدریسند. بنابراین رئیس‌جمهور باید با همه این رجال و نخبگان با سازوکاری که طراحی می‌کنند، مشورت کند، زیرا «وَ مَنْ شَاوَرَ الرِّجَالَ شَارَكَهَا فِي عُقُولِهَا» (حضرت علی‌(ع)) زیرا وقتی تصمیم جمعی گرفته می‌شود، اجرای آن تصمیم هرچه باشد با میل و علاقه خواهد بود و هر تصمیمی که با میل و اراده خود مردم و کارشناسان باشد، موفق خواهد بود.

آقای دکتر جلال عبده در کتاب «چهل سال در صحنه» خود می‌نویسد که یکبار در مهمانی یکی از سفرای غربی دعوت شده بودم. در حین صرف شام یکی از کارشناسان غربی به من گفت: مسئولین این رژیم حرف کارشناسان را نمی‌خوانند و به نظر کارشناسی آنها اهمیتی نمی‌دهند. هر مطلبی که کارشناسان برای حل مشکلات مملکت تهیه و به مقامات بالا می‌فرستند، آنها آن را به کل کنار می‌گذارند و چیز دیگری تنظیم و برای اجرا ابلاغ می‌کنند، چون کارشناسان نه درباره موضوع بحث و تبادل نظر کرده‌اند، نه نظر رجال با نظر کارشناسی آنها مطابقت دارد لذا میل و علاقه‌ای به اجرای آن ندارند و اعتقادی هم در درستی این ابلاغیه برای حلّ مشکل مطرح شده از قبل ندارند، لذا مشکل حل نمی‌شود. حالا شاید این موضوع به صورت تمام و کمال در ما نحن فیه صدق نکند، ولی باید توجه داشت که حداقل‌ آقای روحانی حتی شائبه‌ اختلاف بین خود، اصلاح‌طلبان، اصول‌گرایان و نخبگان را با گفت‌وگو و شنیدن حرف‌های آنها به‌صورت مستقیم و غیرمستقیم از بین برد. چه رسد به اینکه معاون دولتی آغوش خود را بیش از پیش به سوی آنها بگشاید و از توانمندی و نفوذ در جامعه استفاده کند.

منبع: روزنامه سازندگی