شهربانو امانی، عضو شورای مرکزی حزب کارگزاران سازندگی ایران
اصلاح‌طلبان در شرایطی در انتخابات سال‌های 92 و 96 به سمت کاندیدایی غیراصلاح‌طلب رفتند که شورای نگهبان آنها را در ارتباط با تایید کاندیدای اصلاح‌طلبی که پتانسیل را یآوری داشته باشد و مورد تایید بزرگان اصلاح‌طلب نیز باشد در فشار گذاشته بود. البته نقطه شروع این تصمیم همان سال 92 بود که ردصلاحیت مرحوم آیت‌الله هاشمی رفسنجانی، در آن ایام آنها را با ایده کاندیدای جایگزین روبه‌رو کرد با این امید که ظرفیت اجتماعی اصلاح‌طلبان بتواند فردی غیراصلاح‌طلب را به عنوان رئیس‌جمهوری که به دنبال آرمان‌های اصلاح‌طلبان و خواسته‌های مردم باشد به پاستور بفرستد. مردم به انتخاب و گزینه اصلاح‌طلبان در این زمینه اعتماد کردند و حاصل آن ریاست‌جمهوری آقای روحانی در سال 92 بود. آقای روحانی اصلاح‌طلب نبود و هرگزنیز نخواست که چنین ادعایی داشته باشد. شعا رها و دغدغه‌هایشان اما انطباق زیادی با راه و روش اصلاح‌طلبان داشت.
این انطباق در آن شرایط تدبیر کاندیدای جایگزین را مقابل جریان اصلاحات قرارداد. دولت اول ایشان و البته ادبیات ایشان نیز نشانه‌ای زیادی از این انطباق داشت. اگرچه به حق با دستاندازهای زیادی نیز مواجه شدند و راه‌شان نه در دولت اول و بدتر از آن، در دولت دوم هموار نبود.
با توجه به جمیع شرایط این تصمیم در انتخابات 96 نیز تکرار شد. در دولت دوم اما مسائل زیادی تغییر کرد؛ سختی‌ها زیاد شد اما ادبیات رئیس‌جمهور نیز تغییرات عجیبی داشت علاوه بر این بخش زیادی از وعده‌های ایشان در ارتباط با سیاست داخلی و مسائل اجتماعی و مدنی محقق نشد. توجیه دست بسته رئیس‌جمهور بود اما به واقع حتی در قبال بعضی از تندروی‌ها نیز که انتظار می‌رفت رئیس‌جمهور با قاطعیت بیشتری رفتار کند، چنین موضوعی دیده نشد. ادبیات ایشان نیز در دولت دوم از ادبیات رئیس‌جمهور در دولت اول تفاوت‌هایی کرد ادبیاتی که کمتر رنگ و لعاب اصلاح‌طلبی را می‌شد در آن دید. بدتر از همه این موارد مسائل آبان 98 بود که زخم آن هنوز بر تن جامعه وجود دارد و مدیریت غیرکارآمد دولت در زمینه افزایش قیمت بنزین. همه این موارد نه به پای دولت که متاسفانه به پای اصلاح‌طلبان نوشته شد به این معنی که مردم از اصلاح‌طلبان می‌پرسیدند چرا چنین شرایطی را برای آنها رقم زده‌اند. فارغ از این که از اساس دولت آقای روحانی تا چه اندازه در این شرایط می‌توانست متفاوت دولت‌داری کند، مسئله اصلی این نوشتار تجربه‌ای است که اصلاح‌طلبان از موضوع کاندیدای جایگزین به دست آورند. حالا در آستانه آغاز فعالیت‌های انتخاباتی خرداد 1400 می‌بینیم که تاکید اکثریت طیف‌ها همین است که دیگر نباید این تجربه را تکرار کرد. با این حال نگرانی از رویه شورای نگهبان که هیچ اثری از تجدیدنظر در آن دیده نمی‌شود نیز نگرانی‌هایی را برای تعیین کاندیدای اصلاح‌طلب کارآمد و مورد توافق و البته با قابلیت جلب اعتماد مردم وجود دارد.
منبع: روزنامه سازندگی