در ايران بعد از انقلاب، كه مردم همواره "جايگاه رهبرى" را با تلفيقى از آموزه هاى دينى و اسطوره هاى ملى، تجسم كرده و به وجود خصلتهايى خارق العاده در اين ركن، مومن بوده و هستند، اگر نبود حضور فعال و مقتدر "شناسنامه انقلاب" چه بسا از همان اوان، فاصله ميان كاريزماى رهبرى و فرهمندى لايه هاى بعدى به معنادارى قابل توجهى مى رسيد. فاصله اى كه به اذعان بسيارى تئوريسين هاى سياسى جهان، در هر نظامى كه عميق تر تجربه شود، مسير حصول به موفقيت در آنجا، دور و دورتر مى شود.
بدون شك در تاريخ انقلاب اسلامى، مغتنم است حضور مردى همچون "آيت الله هاشمى رفسنجانى" كه چه در زمان رهبرى امام خمينى (ره) دوشادوش بزرگانى همچون آيت الله خامنه اى، شهيد بهشتى و نيز آيت الله موسوى اردبيلى، اركان نظام را به سمت وسوى امام بالا بكشد، و چه در زمان زعامت رهبر فرزانه انقلاب، با قامتى "رفيع"، گامى استوار در عرصه سازندگى ايران برداشته و به تنهايى اركان نظام را به جايگاه "ارفع" رهبرى، نزديك سازد.
و امروز در هشتادوسومين سالروز ميلاد اين مرد بزرگ، ماييم و جاى خالى اش و نظامى كه مبهوت از كوچ "آيت الله" به ادامه راه او مى انديشد.
سوم شهريور، سالروز ميلاد آيت الله هاشمى رفسنجانى را گرامى مى داريم.