سیدافضل موسوی،‌عضو شورای مرکزی حزب کارگزاران سازندگی ایران

قرار بر این شده است که رئیس‌‏جمهوری در اولین فرصت در مجلس شورای اسلامی حاضر شود و از تریبون قوه مقننه برای پاسخ به سوالات نمایندگان و صحبت با مردم استفاده کند. اما باید دو نکته را مدنظر بگیرد. اولا آقای روحانی باید زمانی که به مجلس می‌‏رود سعی کند مشخصا به سوال‏‌های مشخص شده توسط نمایندگان پاسخ دهد. ثانیا پاسخ‌هایش را طوری تنظیم کند که واقع‌بینانه باشد، هم مردم باور کنند و هم نمایندگان. بالاخره مشکلات و تنگناهایی وجود دارد و اگر کاری انجام نمی‏‌شود بی‏دلیل نیست. رئیس‏‌جمهور باید نسبت به بیان محدودیت‏‌ها شفاف و روشن اقدام کند تا بتواند کمی آرامش را به جامعه برگرداند. یعنی مردم مطمئن شوند که اگر کاری اتفاق نمی‏‌افتد دلیلش نخواستن یا عدم توانایی رئیس‌‏جمهور نیست، بلکه محدودیت‌‏هایی است که در اختیار رئیس قوه مجریه نیست. مانند بحث بودجه. اگر دولت بخواهد کاری انجام دهد مستلزم دریافت بودجه است و اگر بودجه‏ای را به امور خاصی تخصیص نداده به این علت است که آن کار را نمی‏تواند انجام دهد. یا اگر کمبود منابعی در رابطه با درآمدهای کشور داریم و دولت از محقق شدن برنامه‏هایی جلوگیری می‏‌کند به دلیل این است که از اختیارات رئیس‌‏جمهور خارج است. لذا آقای روحانی باید از تریبون مجلس استفاده کند و شفاف برای مردم توضیح دهد که چرا دولت نمی‌‏تواند برخی امور را به سرانجام برساند.

برخی نماینده‏‌های مجلس که اغلب متشکل از تندروهای مخالف و جبهه پایداری‏‌ها هستند، بدون در نظر گرفتن قداست جایگاه رئیس‏‌جمهوری و شرایط فعلی، تنها به دنبال هدف سیاسی خودشان هستند. قداست جایگاه ریاست‌جمهوری نه به علت شخص رئیس‏‌جمهور بلکه به دلیل رایی است که مردم به او داده‏اند. مردم ایران سال 96 رای قابل ملاحظه‏‌ای را به آقای روحانی دادند لذا به احترام رای مردم، معمولا مجلس نیز احترام می‏‌گذارد و سوال‌هایش را از وزرای کابینه ایشان طلب می‏‌کند. مگراینکه هیچ راهی دیگر غیر از سوال از رئیس‏جمهور وجود نداشته باشد که درحال حاضر اینطور نیست. اما حال که نمایندگان قوه مقننه سوال کرده‏اند رئیس‏جمهور نیز مکلف است که در مجلس حاضر شود و به سوالات آنها پاسخ دهد و مطالبش را مطرح کند. هرچند در این شرایط و بحران‏های پیش آمده سوال کردن از رئیس‏جمهور چندان به صلاح نبود اما به هرحال آقای روحانی باید به مجلس شورای اسلامی برود و پشت تریبون حاضر شود. حضوری که در 40 سال تاریخ جمهوری اسلامی جز یک بار در دولت محمود احمدی‌نژاد اتفاق نیفتاده است. در تمام دولت‏‌ها معمولا از وزرا سوال می‌‏شد و رؤسای‌جمهور به جز احمدی‌نژاد برای پاسخ به سوال به مجلس نرفته‌اند؛ که البته آن حضور هم خاطره تلخی برای نمایندگان مجلس و مردم رقم زد.

برخی اعتقاد دارند حال که فرصتی برای آقای روحانی پیش آمده تا پشت تریبون مجلس، یعنی همان جایی که می‏توان آزادانه هر سخنی را به زبان آورد، سخن بگوید، بهتر است کمی افشاگری نیز کند. اما این صحبت‏ها صحیح نیست زیرا تجربه ثابت کرده که افشاگری هیچ مساله‏ای را حل نکرده است. مثلا اتفاقی که در جلسه استیضاح علی ربیعی وزیر کار افتاد. کمی افشاگری هم شد ولی نه تنها دستاوردی نداشت بلکه کمی فضا را هم متشنج کرد. اگر کسی توهم بیجا یا درخواستی غیرقانونی دارد باید به آن جواب منفی داد. یا اگر کسی تخلفی انجام می‏دهد باید برخورد صورت گیرد، این دیگر نیازی به افشاگری ندارد. دولت در بسیاری از زمینه‏ها اختیارات زیادی دارد و می‏تواند از اختیارات خودش استفاده کند، بنابراین قرار نیست رئیس‏جمهور افشاگری کند. زیرا اگر بنا بر افشاگری باشد یک روابط عمومی ساده هم می‏تواند این کار را انجام دهد.

تمام کارهای اجرایی به دست قوه مجریه است. بودجه کل کشور و استخدامی‏ها دست رئیس‏جمهور است. کدام یک از قوه‏های دیگر چنین اختیاری دارند؟ حتی آیین‌نامه‏ها را هم هیات دولت باید تصویب کند که رئیس آن رئیس‏جمهور است. لذا نباید اختیارات دولت را دست کم گرفت.

در نتیجه اگر آقای روحانی سوال‏های طرح شده نمایندگان را شفاف و روشن در قوه مقننه پاسخ بدهد، هم مردم و هم نمایندگان مجلس قانع می‏شوند و جامعه نیز کمی آرامتر می‏شود. هرچند نباید فراموش کنیم که برخی از نمایندگان به طور کلی قصد ندارند که از هیچ پاسخی قانع شوند زیرا تندروها و مخالفان دولت سوال نمی‏کنند که قانع شوند بلکه تنها سوال می‏کنند که بخواهند قدرتشان را ثابت کنند. اما نکته مهم قانع شدن عامه مجلس و مردم است که حتما صحبت‏های شفاف آقای روحانی بر آنها تاثیر می‏گذارد. به‌هرحال رئیس‏جمهور نیز مانند نمایندگان، با رای مردم در این جایگاه حضور پیدا کرده است. تندروها باید بدانند اگر نماینده‏ای با 25درصد آرای حوزه انتخابی‏اش به مجلس راه پیدا کرده است، رئیس‏جمهور با آرای بالای 50 درصد آن هم از آحاد مردم کشور رئیس قوه مجریه شده است. بنابراین هم قدرت رئیس‏جمهور و هم پشتیبانی مردمی‏اش بسیار بیشتر است و با حضورش پشت تریبون مجلس باری دیگر می‏تواند با منتخبینش صحبت کند.

منبع: روزنامه سازندگی