علی محمد نمازی
عضو شورای مرکزی حزب کارگزاران سازندگی ایران
اخراج خبرنگاران شاغل در نشریات وابسته به دانشگاه آزاد، در ادامه تعطیلی فله‌ای مطبوعات در اواخر دهه 70 و ادامه این امر با فراز و فرود تداعی‌کننده این واقعیت است که در ایران پرخطر‌ترین کار، پیشه خبرنگاری است و بی‌دفاع‌ترین و بی‌پناه‌ترین افراد و یا اقشار خبرنگاران هستند. مگر خبرنگاران چه می‌کنند که بعضا کارشان تهدید و یا تعطیل می‌شود و چه افراد و طبقه‌ای از کار خبرنگاران آزاده احساس نگرانی می‌کنند؟ خبرنگار متعهد انگیزه بسیاری دارد تا نقش خویش را در اطلاع‌رسانی و آگاه‌سازی ملت و دولت، شفاف‌سازی عرصه فعالیت‌های سیاسی، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و کمک به حکمرانی خوب ایفا کند. خبرنگار با در دست داشتن قلم، لپ‌تاپ، چراغ و دوربین به دنبال روشن کردن تاریکی‌ها، کشف ناخالصی‌ها و تخلفات است تا با انعکاس اخبار و معرفی وقایع، عرصه فعالیت‌ها ‌و مناسبات بین خود، مردم و دولت را شفاف نماید. یکی دیگر از فعالیت‌های ارباب جراید انعکاس دستاوردها و موفقیت‌هاست که دشمنی را برمی‌انگیزد. آنهایی که خبرنگاران را اخراج می‌کنند، فکر نمی‌کنند با این عمل خود جمعی را از کار بیکار می‌کنند و تا فرصت اشتغال دیگر، امرار معاش آنان و افراد تحت تکفلشان چه سرنوشتی پیدا می‌کند؟ از خدا می‌خواهیم به چنین افرادی گشادی سینه و صبر عنایت فرماید. ضمنا بر مجلس و دولت فرض است تا با اتخاذ تدابیری، دیگر نتوان حکم به تعطیلی روزنامه، مجله و سایر وسایل اطلاع‌رسانی داد. در صورت وقوع اشتباه و یا انعکاس مطلبی خلاف و یا ارتکاب تخلف راه‌های جبران دیگری پیش‌بینی و حتی‌الامکان از تعطیلی رسانه پرهیز کنند. به نظر می‌رسد سایت، روزنامه و بنگاه اصلاع‌رسانی که نمی‌توانند نظر یک خبرنگار مخالف را تحمل کنند، در آینده نه‌چندان دور از صحنه رقابت با رسانه‌ها، روزنامه‌ها و خبرگزاری‌های آزاد دور خواهند ماند و به‌سرنوشت رسانه‌هایی تبدیل می‌شود که هیچ‌گونه تاثیر‌گذاری در بین طبقات مختلف جامعه ندارند. در نتیجه تا دیر نشده، به منظور از بین نرفتن تجربه‌کاری رسانه‌های وابسته به دانشگاه آزاد و حفظ استقلال آنها باید تلاش شود. منبع: روزنامه آرمان امروز