فاطمه سعیدی، عضو شورای مرکزی حزب کارگزاران سازندگی ایران
تبعیض علیه زنان و عدم ایجاد فرصت‏های برابر در عرصه‏های مختلف اعم از سیاست، فرهنگ، ورزش، هنر و.... مساله‏ای است که در برخی جوامع با سال‏ها تلاش و پیگیری تا حدودی حل شده و کسی آنها را به مثابه حقوق اجتماعی به زنان پیشکش نکرده است. حتی در پیشرفته‏ترین جوامع از حیث برابری حقوق زن و مرد شاهدیم همچنان تلاش برای رفع تبعیض ادامه دارد.
حکایت ما در ایران اما کمی متفاوت است. ما به دلیل برخی تابوهای فرهنگی و نیز خوانش‏های ناصحیح از دین مبین اسلام برای سال‏هاست شاهد نادیده گرفتن زنان هستیم. فرصت‏های شغلی، تحصیلی و حضور در عرصه‏های اجتماعی برای سال‏ها از زنان دریغ شده بود و اگر امروز شاهد فرصت نسبتا برابر تحصیلی هستیم به راحتی به دست نیامده است.
ما نخست باید بپذیریم که هیچ دولتی در جهان در بدو امر حقوق زنان را به آنان پیشکش نکرده است. پس اگر در راه رسیدن به این حقوق و رفع ناعدالتی‏ها با مقاومت و برخورد سخت صاحبان قدرت مواجه هستیم نباید ناامید شویم. این راهی است که برای رسیدن به مطلوب باید در آن سختی‏های فراوانی را به جان خرید.
با این همه اما نمی‏توان دولت‏ها به معنای اعم آن را فاقد مسئولیت معرفی کرد. اتفاقا به دلیل کم‌کاری ناآگاهانه یا حتی کارشکنی‏های آگاهانه حکومت‏ها در برابر برقراری عدالت جنسیتی از همه بیشتر مسئولند.
ما امروز در شرایطی زندگی می‏کنیم که آگاهی از وضعیت جوامع دیگر تنها چند ثانیه زمان می‏برد. زنان و دختران ایرانی آگاه شده‏اند و دیگر نمی‏توان با سنت‏های چند قرن پیش ایران آنها را در خانه نگه داشت و اجازه حضور اجتماعی به آنها نداد.
زنان ما می‏دانند هم‏جنس‏های آنان در جهان امروز از چه جایگاهی برخوردارند. در بسیاری از کشورهای جهان تصدی سمت‏های حساس سیاسی و حکومتی توسط زنان امری پذیرفته شده است اما در ایران ما هنوز برای انتصاب یک بخشدار زن مراسم جشن و شادمانی برگزار می‏کنیم! فاصله تا تحقق فرصت‏های برابر شغلی و مدیریتی بسیار زیاد است اما از این سو هم اگر بنگریم می‏بینیم کارهای بزرگی در همین شش سال سپری شده از دوران ریاست‌جمهوری آقای روحانی انجام و قدم‏های موثری توسط مجلس دهم و به ویژه فراکسیون زنان برداشته شده است.
امروز تصدی پست‏های مدیریتی توسط زنان چندین برابر قبل شده، فرصت‏های شغلی در مسیر تخصیص عادلانه‏تری قرار گرفته اما هنوز در عرصه‏های اجتماعی و فرهنگی و ورزشی با کاستی‏های عمیقی مواجهیم.
در همین زمینه موضوع سحر خدایاری را یادآوری می‏کنم. پیش از این موضوع بسیاری از مخالفان حضور زنان در ورزشگاه که نمی‏خواستند صراحتا با این مساله مخالفت کنند می‏گفتند این موضوع اولویت چندم زنان هم نیست و نباید به آن پرداخت. در واقع آنها جرات نمی‏کنند بگویند این خواسته به‏جایی نیست بلکه تنها در اولویت‏دهی به مسائل آن را کنار می‏گذارند.
امروز با فشار فیفا و نه خواست و اجماعی در داخل کشور حضور زنان ولو به صورت محدود در بازی‏های ملی پذیرفته شده است. آیا بهتر نبود این کار توسط دستگاه‏های داخلی خودمان صورت می‏گرفت؟ اگر این اقدام را انجام داده بودیم چه اتفاقی می‏افتاد؟
متاسفانه گاهی انجام ندادن برخی کارها و ندادن برخی حقوق قانونی باعث می‏شود تا یک سازمان جهانی با تحمیل هزینه‏های اجتماعی اعم از ناامیدی مردم به حاکمیت خودشان ما را به امری مجبور کنند.
متاسفانه هنوز در کشور ما بسیاری از تصمیم‏سازان به پتانسیل نیمی از جامعه باور ندارند و همه چیز را مردانه می‏خواهند. در جهانی که با چشم بر هم زدنی می‏توان چهارسویش را تماشا کرد تلقین ناامیدی نسبت به بهبود اوضاع داخلی گناهی بزرگ است که بسیاری از ما مسئولان ناآگاهانه در حال ارتکاب آن هستیم. زنان ایرانی، همجنس‏های خود در جهان را می‏بینند و در برابر مقاومت‏های سختگیرانه و غیرمنطقی روز به روز از اصلاح امور و به دست آوردن حقوق حقه خود مایوس‏تر می‏شوند. نگذاریم جامعه‏ای با خشم و یاس عجین شود که اگر چنین شد بدانیم باد کاشته‏ایم.

منبع: روزنامه سازندگی