فرزانه ترکان، عضو شورای مرکزی حزب کارگزاران سازندگی ایران
قصه آلودگی هوای تهران به هیچ وجه تازه نیست. چندین سال است که مسئله آلودگی هوا از مقوله‌ای آزاردهنده عبور کرده و کشنده شده است. جای تاسف که هیچ پاسخ روشنی نیز درباره این مسئله داده نمی‌شود و در حالی که یکی از اصلی‌ترین وظایف حاکمیت‌ها در جای جای دنیا حفظ سلامت مردم است اما به کرات دیده‌ایم که سلامت مردم و مقوله سلامت جامعه به هیچ عنوان در اولویت برنامه‌ریزی‌های مسئولان نه در دولت و نه در مجلس نبوده و نیست. بر اساس مستندات پزشکی تاثیر آلودگی هوا و اثرات مضر و کشنده این آلودگی بر سلامت مردم اثبات شده است و آلودگی هوا و ذرات آن با دولت و جناح و سیاست سازگاری ندارد و تنها مرگ و بیماری را نصیب شهروندان کشورهایی می‌کند که مسئولان آن کشورها با دیده سهل‌انگاری با آن برخورد می‌کنند و مکرر نسبت به آن بی‌توجه هستند. اثرات درازمدت و کوتاه‌مدت آلودگی هوا بر سلامت مردم انکارناپذیر است. در اثرات جدی این آلودگی مقوله سرطان نیز به طور جدی وجود دارد که بارها در مجامع علمی مختلف اثبات شده است و پزشکان جامعه پزشکی بارها به صورت شفاف و صریح این مسئله را به دولت‌ها یادآوری کرده‌اند اما متاسف هستیم که گوش شنوایی در این زمینه وجود ندارد و گویی جان شهروندان تا این اندازه بی‌ارزش شده است که به‌رغم تبعات آلودگی هوا برای سلامت مردم و حتی امسال در شرایطی که وضعیت کشندگی ویروس کرونا در آلودگی هوا تشدید شده است باز هم روال سابق همان است که بود؛ هر نهاد و مسئولی توپ را به زمین دیگری پاس می‌دهد و این رویه ادامه دارد.این در حالی است که در جوامع برتر و توسعه‌یافته از اصلی‌ترین وظایف دولت‌ها که به خاطر آن مورد بازخواست قرار می‌گیرند همین مسئله حفظ سلامت مردم است که می‌تواند در کارنامه عملکردی آن دولت نقطه مثبت یا منفی تلقی شود و از اساس بر آینده سیاسی آن جریان تاثیرگذار باشد چراکه مطالبه‌گری در ارتباط با سلامت مردم به اندازه‌ای جدی است که دولت‌ها نمی‌توانند از زیر بار مسئولیت آن شانه خالی کنند. به جرات می‌توان گفت وضعیت آلودگی هوا نه در کوتاه‌مدت بلکه در درازمدت کشنده‌تر از کرونا می‌شود یعنی دور نیست روزی که آمارهای فوتی از آلودگی هوا ارقام کرونا را بی‌اهمیت و کمرنگ می‌کند اما متاسفانه به‌رغم این که این هشدارها مکرر داده می‌شود همه بی‌تفاوت از کنار مرگ تدریجی که بر پایتخت سایه انداخته و شهروندان تهرانی را بیمار و فرسوده کرده و حتی متاسفانه رو به مرگ سوق می‌دهد، عبور می‌کنند و با بی‌تفاوتی رد می‌شوند. مشخصا این وضعیت برای کودکان، بیماران ریوی و دیگری بیماران و سالمندان بسیار سخت‌تر خواهد بود. نکته بسیار مهم که نباید به آن بی‌توجهی شود این است که با توجه به محدودیت‌های ناشی از مصوبات ستاد ملی کرونا در ارتباط با تردد و تنظیم‌بندی ساعت در این‌باره، خیلی از افرادی که خارج از شهرها امکان اسکان دارند و بسیاری از افرادی که خانواده‌هایشان خارج از تهران هستند و می‌توانستند از تهران برای مدت کوتاهی در روزهای تعطیلات خارج شوند به علت این محدودیت‌های کرونایی در تهران حبس شده‌اند یعنی تهران را به یک زندان آلوده تبدیل کردیم که مردم قدرت هیچ تصمیم‌گیری ندارند. چه طور است که در شرایطی که از اساس بعد از ساعت مشخصی تردد در شهر ممنوع است هنوز آلودگی هوا در همان حد و حتی بدتر از سال‌های قبل وجود دارد. تا پیش از این در بسیاری از موارد تردد ماشین‌ها و حمل‌ونقل مردم با ماشین‌های شخصی علت آلودگی هوا معرفی می‌شد در حالی که امسال این ادعا حداقل رنگ باخت و دیگر نمی‌توان باز مردم را مقصر معرفی کرد. سناریو مازوت نیز مسئول مشخصی ندارد و همه این مسئله را به یکدیگر حواله می‌دهند. به نظر می‌رسد دولت و شخص رئیس‌جمهور باید با ورود مستقیم به این مسئله وضعیت را برای مردم شفاف کنند و برای عبور از پایتخت کشنده برنامه‌ریزی روشن داشته باشند. البته که این برنامهریزیها باید با مدیریت دولت انجام شود و شخص رئیس‌جمهور باید برای مردم در یک گفت‌وگو مشخصا توضیح دهند که علت این آلودگی هوا در سال جاری به‌رغم محدودیت‌های ناگزیر در سیستم پروتکل‌های کرونایی چیست. درست است که کارشناسان درباره این موضوع صحبت می‌کنند اما زمان آن فرارسیده که مردم از زبان رئیس‌جمهور توضیح بشوند که علت این وضعیت چیست و دولت چه برنامه‌ریزی‌ای را در زمینه خروج از این بحران دارد.
علاوه بر این مطبوعات باید اذهان عمومی مردم را آماده و آگاه کنند و این مسئله را به یک مطالبه عمومی تبدیل کنند. این حداقل حق مردمی است که از هوای پاک محروم هستند. کرونا و نگرانی‌های ناشی از آن به اندازه‌ای مقوله سلامت را تحت‌الشعاع قرار داده که دیگر برای مسئولان ما نباید مقوله آلودگی هوا بی‌اهمیت جلوه کند. این که در شرایطی که کادر درمان زیر فشار شدید است و تمام توان بخش بهداشت و درمان اعم از تجهیزات و نیروی انسانی روی کرونا متمرکز شده است، فرستادن مردمی که به دلیل آلودگی هوا راهی بیمارستان شده‌اند به سمت کادر درمان، نهایت بی‌انصافی و البته بی‌مسئولیتی است. اگر باری از دوش این قشر بر نمی‌داریم در این شرایط کرونا بار بر دوش آنها اضافه نکنیم چراکه در این ایام دیگر نباید مردم در کنار نگرانی از ویروس نگران بیماری‌های ناشی از آلودگی هوا نیز باشند.
منبع: روزنامه سازندگی