غلامرضا پناه، عضو شورای مرکزی حزب کارگزاران سازندگی ایران

نامه رئیس‏‌جمهور حسن روحانی به علی لاریجانی رئیس مجلس که روز گذشته در رسانه‏‌ها منتشر شد، از دوجنبه مورد انتقاد است. مجلس در شرایط امروزه کشور به جای درخواستِ رفتن رئیس‌‏جمهور به مجلس، بهتر بود که به متولی‏‌های بخش‌‏های مختلف دولت مانند اقتصاد، مراجعه می‏‌کرد. درست است که متولیان بخش اقتصاد منتخبین شخص رئیس‏‌جمهوری هستند اما در هرصورت قوه مقننه نیز به وزرای این وزارتخانه‏‌ها و وزرای دیگر رای اعتماد داده است. همگان خوب می‌‏دانیم که در زمان تشکیل کابینه، رئیس‏‌جمهور فردی را معرفی کرده و 290 نفر از نمایندگان افکار عمومی در سراسر کشور با اکثریت آرا به آن فرد مورد نظر رای داده‌اند. لذا وزرای وزارتخانه‏‌ها، محصول انتخاب رئیس‌‏جمهور و رای اعتماد نمایندگان هستند، بنابراین اگر وزارتخانه‏‌ای مسئولیت خود را درست انجام نداده است، همانقدر که رئیس‏‌جمهور می‌‏تواند پاسخگو باشد، مجلس هم با رای اعتمادی که داده‏ باید جوابگو باشد. ارزش قوانین در قوه مقننه و قوه مجریه هم به همین شکل است که در انتخاب وزرای تاثیرگذار در مسائل کشور، رئیس‏‌جمهور و مجلس توامان با یکدیگر ایفای نقش می‏‌کنند. بنابراین اگر تقصیری هم وجود دارد دوجانبه است. در وهله نخست بهتر بود که وزرایی که احساس می‌‏شود نقششان را به نحو کامل و شایسته انجام نداده‏‌اند، مورد خطاب و سوال قوه مقننه قرار می‌گرفتند، زیرا مجلسی‏‌ها هم در این انتخاب‏‌ها شریک بوده‏‌اند. نمایندگان حتی اگر پس از رای اعتماد نیز از مدیریت وزیری راضی نبودند این فرصت را داشتند تا با استیضاح، فضا را برای آمدن فردی کارآمدتر با احتساب شرایط زمانی و مکانی باز کنند.  ضمن اینکه مجلس در مقطع کنونی، به جای اعلام وصول سوال از رئیس‏‌جمهور، شاید بهتر بود که از خود وزرا به کرات سوال می‏‌کرد و آنها را به میز استیضاح می‏‌کشاند. مجلس باید با وزرای ذی‌ربط در حوزه اقتصاد که نقش و تاثیر مهمی در اقتصاد دارند کمی سختگیرانه‌‌تر برخورد می‏‌کرد. بنابراین، در شرایط حساس امروزه کشور، حتی استیضاح وزیر مصلحت بیشتری تا سوال از شخص رئیس‏‌جمهور دارد.  درعین‌حال، اکنون که مجلس شورای اسلامی رفتار اشتباهی مانند سوال از رئیس‌‏جمهور را در پیش گرفته است، آقای روحانی باید با فراغ بال به قوه مقننه می‏‌رفت و سوالات نمایندگان را پاسخ می‏‌داد. بالاخره نامه آقای روحانی به علی لاریجانی رئیس مجلس، دال بر این است که به نوعی همه ما نیز بر شرایط سخت جامعه تاکید داریم و به آن دامن می‌‏زنیم. بنابراین رئیس‌‏جمهوری به جای نامه مستقیم به رئیس مجلس بهتر بود که در موعد مقرر پشت تریبون صحن علنی مجلس قرار می‏‌گرفت و با ادبیات مشخصی در همان جا از مجلسی‏‌ها درخواست می‏‌کرد که یکسری سخنان را برای مردم اعلام کند و یکسری از حرف‌ها را برای صحن غیرعلنی بگذارند.  لذا انتشار چنین نامه‏‌ای از طرف آقای روحانی و در شرایطی که کشور با بحران‏‌های مختلف دست و پنجه نرم می‏‌کند، چندان مساعد نیست.  مجلس باید سوال و استیضاح از وزرای او را به جای سوال از شخص رئیس قوه مجریه در دستور کار قرار می‌‏داد.

منبع: روزنامه سازندگی