عبدالرحیم کردی، عضو علی البدل شورای مرکزی حزب کارگزاران سازندگی ایران 

فریدریش فون‌هایک اقتصاددان بزرگ معتقد بود که «تمدن با افزایش شمار کارهای مهمی که هنگام انجامشان به آنها نمی‌‏اندیشیم، پیشرفت می‌‏کند.» این جمله را وام می‏‌گیرم و به مساله‌ی امروز ایران می‌‏پردازم. بی‌‏شک بر کسی پوشیده نیست که این روزها اقتصاد ایران دچار رکود شده است. بر کسی پوشیده نیست که به واسطه‌ی تحریم‌‏های ظالمانه‌ی آمریکا علیه ایران، تولید به معنای کلان آن از رونق افتاده است و تلاش وسیعی در خارج از کشور صورت می‏‌گیرد تا زنجیره‌ی امید مردم از هم گسسته شود. ناامیدی غالب شود و مردم عاصی از وضع موجود شوند. این یک برنامه‌ی از پیش تعیین شده برای به زانو درآوردن ملت ایران است. ناامیدی را به موریانه تشبیه کرده‏‌اند که وقتی به روح کسی نفوذ می‌‏کند، آرام آرام او را از پای درمی‌آورد. اما تاریخ ایران نشان داده که اساسا مردم ما پیش‌بینی‌ناپذیر هستند. در دوره‏ای که خیال می‏‌کنی آنها شکسته‏‌اند ناگهان با قدی برافراشته شده، می‏‌ایستند و از کیان کشور خود دفاع می‌‏کنند. سعید نفیسی دانشور نامدار ایرانی، ایرانیان را به نی و نیزار تشبیه کرده بود که در هنگامه‌ی طوفان و بادهای سخت، خم می‏‌شوند اما نمی‌شکنند. و به محض آنکه بادها خوابیدند و طوفان رفت، آنها دوباره برافراشته می‌‏شوند .

تلاشم این است که در این یادداشت کوتاه به رونق تولید در عصر رکود بپردازم .امسال آنچنان که رهبر معظم انقلاب نامگذاری کرده‏‌اند، سال رونق تولید ملی است. تولید، کلید توسعه است. توسعه، مفهومی فراتر از پول، ماشین‌آلات یا حتی داشتن سیاست‏‌های خوب است. توسعه درباره انسان‌‏های واقعی و شیوه زندگی آنهاست. توسعه درباره‌ی مناطقی است که می‌‏توان در آنجا تولید را راه انداخت؛ به انبوه رساند؛ شغل ایجاد کرد و به درآمد پیش‌بینی نشده در کشور رسید. پس اینکه چطور با مشکل یا حتی با شکست روبه‏‌رو می‏‌شوید، مشخص می‌‏کند چگونه به موفقیت، توسعه و تولید دست می‌‏یابید.

بدین ترتیب، دستور کار ما روشن است. باید به سمت تولید و رونق آن پیش برویم. اما چگونه؟ از چه نقطه‌ای؟ و در کجا؟ سال‌هاست در ایران ظرفیتی به نام مناطق آزاد تجاری برای رونق اقتصاد ایجاد شده است. اگرچه مدیران آن به دور از هیاهوی سیاست مشغول به کارند اما کمتر به ظرفیت‏‌های آن رجوع می‌‏شود. استراتژی تشویق توسعه صادرات، اساسا پس از یک دوره‌ی سرخوردگی در عموم کشورهای در حال توسعه به وجود آمد تا به جای سیاست واردات، به سراغ توسعه اقتصادی به پیش بروند.

دراین‏‌جهت یکی از ظرفیت‏‌هایی که می‌‏تواند به عنوان گلوگاه به اقتصاد تولید ما کمک کند، مناطق آزاد است. بخشی از زیرساخت‏‌هایی که در مناطق آزاد شکل گرفته، اتفاقا برای همین روزها است و این پتانسیل را دارد که بتوانیم بخشی از فعالیت‏‌ها و پشتیبانی‌‏های تولید داخل را از طریق مناطق آزاد انجام دهیم. ما در مناطق آزاد و خصوصا در چابهار قدم‏‌های ارزشمندی برداشته‌ایم که اگر یاری همه‌جانبه‌ی حاکمیت را نیز داشته باشیم، می‌‏توانیم در گذر از تحریم‌‏ها، موفق ظاهر شویم و از دالان تاریکی که برای ما به وجود آورده‌‏اند، عبور کنیم.اکنون تولید در رکود است و اگر بخواهم به صورت مصداقی بیان کنم، می‌توانم مدعی باشم که تولید و توسعه در مناطق آزاد می‏‌توانند هم یاری‌گر دولت باشند و هم عصای دست مردم. تولید و توسعه در این مناطق، خصوصا چابهار در دو سطح صورت می‏‌گیرد. ایجاد صنایع بزرگ مانند فولاد و پتروشیمی و ... مدیران و نخبگان اقتصادی را درگیر خود می‏‌کند و ایجاد صنایع کوچک و حتی خانگی، توده‌ی مردم را دربرمی‌گیرد .مدیران ما در چابهار این روزها، پر از ایده و کارهای جدید هستند. پر از انگیزه. پر از اشتیاق برای سرمایه گذاری. و مردم همراه ما هستند. به فضل و عنایت خداوند توانسته ایم از رکود و فشلی عبور کنیم. مدعی نیستیم که در بهشت هستیم اما رویای بهشت توسعه و تولید را برای چابهار در نظر داریم و برای رسیدن به آن روز، از هیچ تلاشی فروگذار نیستیم. ما تلاش می‏‌کنیم در چابهار قبل از اینکه سخن بگوییم، گوش فرادهیم. قبل از اینکه بنویسیم، فکر کنیم. قبل از اینکه خرج کنیم، تولید را راه بیندازیم. قبل از اینکه سرمایه‏‌گذاری کنیم، تحقیق کنیم. قبل از اینکه انتقاد کنیم، صبر کنیم. قبل از اینکه تسلیم شویم، دوباره تلاش کنیم. این مانیفست ما برای رونق تولید است. تسلیم نمی‌‏شویم. توسعه‌یافتگی و توسعه‌نیافتگی دو روی یک سکه‏‌اند. مرز باریکی است. اگر امروز به توسعه نیاندیشیم و برای آن تلاش نکنیم، فردا بسیار دیر است. مناطق آزاد، خصوصا مناطق مرزی نقطه‌ی اطمینان‌بخشی برای این موفقیت هستند.

منبع: روزنامه سازندگی