سیدمحمود علیزاده‌ طباطبایی، عضو شورای مرکزی حزب کارگزاران سازندگی ایران

هدف حکومت‌ها تأمین رفاه و امنیت مردم است و تامین نیازهای دنیوی مردم با انتخاب ملت مقدور است ولی اگر حکومت بخواهد انسان را برای تمامی رابطه‌های محتمل و متیقن آماده سازد باید انسان را به آگاهی و آزادی برساند. آگاهی از تمامی قدرها و اندازه‌ها و آزادی از تمامی کشش‌ها و جاذبه‌ها؛ ترکیب آزادی و آگاهی همان عصمت است که در فرهنگ سیاسی شیعه مطرح است. و عصمت ملاک انتخاب حاکمی است که مردم به آن راه ندارند. چون نه از دل‌ها آگاهند و نه می‌دانند در آینده چه اتفاقی قرار است بیفتد. انسانی که می‌خواهد هشتاد نود سال در این دنیا زندگی کند، حکومتی می‌خواهد که دنیای او را آباد کند ولی اگر انسان ادامه داشته باشد حاکمی می‌خواهد که بر مجموعه هستی احاطه داشته باشد. و اهداف حکومت دینی بالاتر از امن و رفاه و رهایی است. حوزه حکومت بیش از خانه و جامعه و این دنیاست. در این حکومت معیار انتخاب و روش انتخاب حاکم متفاوت است. مادام که تلقی انسان از خود و از دنیا دگرگون نشود تحمل حکومت الهی و علوی را نخواهند داشت؛ که مردم حتی با شهادت اباعبدالله(ع) به علی‌ابن حسین رو نیاوردند و با کنار زدن یزید به حکومت علوی نپیوستند؛ که نان و رفاهی که مردم می‌خواستند به این ولایت سنگین نیاز نداشت.
ان امرنا صعب مستصعب لایحتملهُ الاملک مقرب او نبی مُرسل او مومن امتحن الله قلبه للایمان: تحمل امر و حکومت معصوم امری سخت و سنگین است و آن کس تحمل این حکومت را دارد که یا همچون فرشتگان مقرب الهی، تمامی هستی را شهود کرده باشند و دیده باشند یا از طرف خداوند مامور هدایت انسان باشند، و یا آنچنان غرق در عشق الهی باشند و دل‌شان مورد آزمایش الهی قرار گرفته باشد، که چیزی جز رضای حق در نظر نداشته باشند.
در این سال‌های نزدیک و دور، بزرگانی مانند شهید دکتر مطهری و دکتر شریعتی و دیگران، دل‌هایی را زنده کردند و حسین(ع) را به عنوان الگو به نسل جوان شناساندند. امروز باید ببینیم چگونه می‌توانیم با الگو قرار دادن حسین(ع)، زمینه را برای حکومت امام زمان‌مان فراهم کنیم. «یوطئون للمهدی سلطانه»؛ در این روزها که روزهای شبهه و وسوسه و جذبه‌ها و فتنه‌ها و ترس و هراس و سرگردانی و دربدری و سر به دامان گذاشتن و بر هر دری کوبیدن است، چگونه از حسین(ع) الگو بگیریم و از یاران او که به محل امن رسیدند سزاوار سلام خدا و سلام انبیاء و سلام ملائکه و سلام اولیا شدند الگو بگیریم. در زیارت امام حسین(ع) می‌گوییم علیکم منا جمیعا سلام الله ابدا مابقیت و بقی‌اللیل و النهار. آیا امروز ما با همین شبهه‌ها و فتنه‌ها که یاران و شیعیان حسین(ع) را از او جدا کرد مواجه نیستیم؟ اگر تاریخ را با وضع خودمان تطبیق بدهیم، می‌توانیم عبرت بگیریم و به بصیریت برسیم. در تاریخ می‌بینیم کسانی که نامه نوشتند و با مُسلم بیعت کردند و با او نماز گزاردند، همان شبانه مسلم را رها کردند. می‌بینیم که چگونه مردان راه، نشستند و بازگشتند و خودفروخته سر بر هر دامانی گذاشتند و با هر طاغوتی‌ای پیمان بستند. به حکومت خدا و رسول و علی پشت کردند و از زندگی و مرگ محمدی گریختند.
همانطور که وحشت از لشکر شام و طمع گندم ری و فریب و نیرنگ ابن‌زیاد خیلی‌ها در تاریخ از حسین(ع) و عاشورا و کربلا جدا و از او محروم کرد. راستی که برکت روز حسین(ع) می‌تواند ما را به بیداری بکشاند و با یارانی که در محاصره افتاده‌اند و انتظارشان به ناامیدی رسید و هیچ‌کس به یاری آنها نیامد. تا آنجا که در روز تاسوعا دوست و دشمن تنهایی را باور کردند و دشمن تصمیم به تمام کردن کار گرفت. با یارانی که بدون انتظار نتیجه و با یقین به شکست، اینگونه استوار ماندند. ما خود را با این یاران و اصحاب حسین(ع) مقایسه کنیم.
شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین هایل
کجا دانند حال ما سبک‌باران ساحل‌ها

منبع: روزنامه سازندگی