سیدحسین مرعشی، سخنگوی حزب کارگزاران سازندگی ایران

سنت سیاسی در ایران بر این طریق است که عموما در هفته دولت از رئیس‌جمهور و وزرا و معاونان دولت تقدیر به عمل می‌آید اما امسال دولت با یک سنت شکنی روبه‌رو شد و به جای تقدیر، تحت فشار مجلس البته با همراهی بعضی از اعضای فراکسیون امید قرار گرفت. در این باره چند سخنی باید گفت. اول آنکه چرا پاره‌ای از اعضای فراکسیون امید و به‌طور مشخص آقای حضرتی برخلاف مصوبه فراکسیون اقدام کرده‌اند؟ بر هرکس پوشیده باشد بر اصلاح طلبان مجلس و اعضای فراکسیون امید پوشیده نیست که دولت چه مصایبی دارد و در چه رنجی است. هر کس نداند، فراکسیون امید می‌داند که دست‌های دولت بسته است. حتی بسته‌تر از دست‌های دولت اصلاحات و به همین دلیل فراکسیون با استیضاح مخالفت کرده است، پس چرا برخی از اعضای آن شمشیر را علیه دولت و رئیس آن تیز کرده اند؟ دوستان عزیز،همکاران گرامی، سیاستمداران محترم، نمایندگان شریف، آگاه باشید که گردباد سیاسی بزرگ و سهمگینی وزیدن گرفته که تار و پود اقتصاد ما هدف قرار داده است. حتما گردباد و عوارض آن را دیده اید. وقتی می‌آید هرچیزی را که کانون خود باشد، به سوی پرتاب می‌کند. در این گردباد سیاسی، ارکان اقتصاد ما آسیب‌های جدی دید. باید تلاش کرد آن را به روزهای قبل برگرداند نه آنکه خودمان به دست خودمان به مانند گردباد عمل کنیم و هر تکه‌ای را به گوشه‌ای دورتر پرتاب کنیم. این چه روشی است که برخی از دوستان انتخاب کرده اند؟ آیا تصمیم دارید گردباد را به گرداب تبدیل کنید؟ نه تنها دولت که مردم را هدف قرار داده اید؟ تشدید فشا رهای بین‌المللی و فشار شکست‌خوردگان در انتخابات ریاست‌جمهوری سال گذشته این روزها شرایط را بیش از پیش بر دولت سخت کرده است. می‌بینید که آنها با این اهرم‌ها فشارهایی را در قالب راهپیمایی و تجمع‌ها و حتی تهدید به مرگ رئیس‌جمهوری سازماندهی می‌کنند. با توجه به شرایط ذکر شده و فضایی که همگان را علیه دولت بسیج کرده است، استیضاح وزرا و سوال از رئیس‌جمهور تناسب زمانی و سیاسی با شرایط کنونی کشور ندارد و حتی ممکن است ادامه این سوال‌ها و استیضاح‌ها چندان موجه جلوه نکند. البته این رویکرد به این منظور نیست که نباید وزرا و رئیس‌جمهور از سوی مجلس که حق طبیعی نمایندگان است مورد سوال قرار گیرند. چنین مسائلی به طور طبیعی در ایران و دیگر جوامعی که دولت بر مبنای قدرت قاهره ظاهر نمی‌شود و نوعی حرکت و آزادی نیروهای سیاسی وجود دارد طبیعی است اما بر کسی پوشیده نیست که شرایط جدید کشورنوعی نگرانی و اضطراب در جامعه به وجود آورده است. در واقع جامعه برای به دست آوردن پاسخ صحیح به پرسش هایش ملتهب است و نسبت به رویدادهایی مانند عدم کنترل نرخ ارز و ارزش پول ملی که در ظرف چند ماه به یک سوم کاهش یافته قانع نشده است و نسبت به این اتفاقات و نابسامانی‌های که بر کشور حکم فرما است جای سوال دارد.  لذا فشارهای اقتصادی که بر زندگی مردم اثر سوء گذاشته تنگناهایی را ایجاد کرده است. افزایش قیمت کالا و ارز و مسکن و تورم تحمیل شده بر زندگی مردم از جمله این موارد است. این مسائل در دولتی اتفاق افتاده که در طول چها رسال و نیم گذشته یکی از موفقیت‌های مهم‌اش کاهش نرخ تورم به زیر 10 درصد بوده است،پس این موضوع نگرانی‌های و التهاباتی را در جامعه ایجاد می‌کند که به صورت نوعی اعتراض پنهان در آن نهان خواهد شد و گه گاهی آثار آن مشاهده می‌شود.بنا براین طبیعی است که نمایندگان مجلس به عنوان منعکس کننده افکار و ایده‌ها و اعتراض‌های مردم، فریادهایی بر سر دولت بکشند.

در ماجرای استیضاح وزرای دولت نباید تنها مجلس را مسبب این شرایط دانست، بلکه تاخیر آقای رئیس‌جمهور در ترمیم کابینه و عدم توجه به نیازی که جامعه برای تغییر داشت هم دخیل است؛ حال این نیاز در مجلس متبلور شده است. و این در صورتی است که آقای روحانی می‌توانست پیش از اینکه به این نقطه برسد ضرورت این تغییرات را به رسمیت می‌شناخت و خود برای تغییر در کابینه اقدام می‌کرد و تغییری که از سوی مجلس در کابینه کلید خورده است توسط دولت انجام می‌شد. البته این موضوع از دید دولت دور نمانده بود و رئیس‌جمهور انتقادات ضمنی را نسبت به کابینه ابراز داشتند و حتی رئیس دفتر رئیس‌جمهور هم به صراحت اعلام کرد،ترمیم کابینه در راه است.ولی علی رغم این وعد های که داده شد هیچ اقدامی صورت نگرفت و اکنون ضرورت دارد، رئیس جمهور مسئله تغییرات در دولت و ایجاد یک جریان جدید مدیریت که نشاط و امید را بتواند به جامعه تزریق کند پی گیرد. اگر این موضوع از سوی آقای روحانی جدی گرفته شود،هرچند با تاخیرباز هم رئیس‌جمهور می‌تواند در واقع دولت را برای اداره مطلوبتر کشور در شرایطی بحرانی فعلی کمک کند.

رئیس‌جمهور باید متوجه باشد که آنچه مجلس در روز یکشنبه منادی آن بود ضرورت تغیییر است که به خواست ملی تبدیل شده و در این شرایط بحرانی نمی‌توان بدون تغییر مردم را قانع و امید وار کرد. اما دولت و شخص رئیس جمهور تا حدی برخوردشان در این زمینه کند و انفعالی بود. آقای روحانی به عنوان رئیس‌جمهور همه مردم ایران باید با اعتراضات با سعه صدر قابل قبولی برخورد و آنها را تحمل کند. می‌توان اعتراضات مجلس و اعتراضات اجتماعی را به رودهای خروشان تعبیر کرد که رئیس‌جمهور می‌تواند در برابر این رودهای خروشان مانند یک اقیانوسی آرامش دهنده عمل کند.

یعنی این رودها را دردرون خود هضم کند تا وقتی به اقیانوس رسیدند آرام شوند.یکی از لوازم عبور کم هزینه کشور از شرایط فعلی بی نالمللی اقتصادی و اجتماعی و سیاسی و داخلی این است که آقای روحانی به عنوان رئیس‌جمهور ملی ایران مثل اقیانوس عمل کند یعنی در برابر استیضاح وزرای دولت لبخند بزند. د ربرابر طرح سوال مجلس از او تبسم کند. وقتی او را تهدید به مرگ در استخر می‌کنند چهره بشا شتری از خود بروز دهد. یعنی دولت و رئیس و جمهور باید بتوانند رودهای خروشان و سرکش را و پر تلاطم را به آرامش دعوت کنند. انشاءالله که شاهد موفقیت دولت در این ایام سخت باشیم.

منبع: روزنامه سازندگی