فرزانه ترکان، عضو شورای مرکزی حزب کارگزاران سازندگی ایران

شرایط کشور در وضعیت بسیاری خاصی به خاطر شیوع ویروس کرونا است. از یک طرف محدودیت‌های اقتصادی و از طرف دیگر رشد میزان شیوع و ابتلا به این ویروس تصمیم‌گیری را در ارتباط با نحوه مدیریت این مسئله پیچیده کرده است. از این نظر لازم است هسته تصمیم‌گیری جدی در این‌باره تشکیل شود. به این معنی که یک نهاد تصمیم‌گیری تشکیل و در این‌باره با توجه به شرایط و جوانب اقتصادی و تهدیدهای سلامت، راهکارهایی برای عبور از این بحران را ارائه دهد.

پیش از این نیز این موضوع طرح شده بود، همانند نامه‌ای که یک ماه پیش سازمان نظام پزشکی کشور به رئیس‌جمهور ارسال و در آن خواهش کرد که به راحتی محدودیت‌ها را برنداریم و درباره موج دوم ابتلا هشدار داده بود. متاسفانه آنچه رخ داد سهل‌انگاری بود.

در این بین به یکباره عقب کشیدن از محدودیت‌هایی که در فروردین اعمال شده بود و بازگشایی یکباره بسیاری از مشاغل در ایجاد موج دوم موثر بود. مواردی از قبیل باز شدن سالن‌های عروسی یا سالن‌های آرایش یا باشگاه‌ها و تئاترها و سینماها باعث ابتلای قشرجوان شد. اینها مواردی بود که جامعه پزشکی درباره آن هشدارهای جدی داده بود اما جدی گرفته نشد. نتیجه این که موج دوم با شدت هرچه بیشتر مردم و جامعه پزشکی را در هم کوبید.در کنار از دست رفتن سلامت مردم این موج هزینه‌های درمانی جدی را به دولت تحمیل کرد. اگر همین هزینه‌ها پیش‌بینی اقتصادی شده بود و در جهت اعمال قرنطینه به عنوان کمک به اقتصاد اقشار ضعیف در نظر گرفته شده بود، حداقل سلامت مردم حفظ شده بود و البته مقرون به صرفه‌تر هم بود. در کنار این موارد جد ملتهب و مضطرب جامعه را نیز باید مورد توجه قرار داد.

به واقع زمان آن رسیده است که یک اتاق فکر در ارتباط با نحوه تصمیم‌گیری در ارتباط با مدیریت بحران بیماری کرونا تصمیم‌گیری کند. این اتاق فکر باید مجموعه‌ای از چهره‌های اقتصادی و پزشکی باشد تا با ارزیابی همه جوانب راهکار درستی را در مقابل مردم قرار دهند. این که هنوز با وجود همه هشدارها طرح ترافیک وجود دارد و مردم نمی‌توانند از ماشین‌های شخصی خود استفاده کنند و باید از مترو و اتوبوس – که منشا جدی و مهم شیوع هر چه بیشتر ویروس است- استفاده کنند، چه جای توجیحی دارد؟!

موضوع بسیار جد یتر از این رفتارهای سهل‌انگارانه است. موج جدید بیماری همه گروه‌های سنی را درگیر می‌کند و دیگر افراد سالمند و بیماران در معرض خطر نیستند بلکه همه در معرض ابتلا و درگیری جدی قرار دارند و از پا در می‌آیند. شیوع وحشتناکی نیز در بین کودکان گزارش شده است.

در این بین برخی راهکارها بسیار ضروری است. به طور مثال تعطیلی مهدکودک‌ها در شرایطی که کارمندان بر سر کار هستند و فرزندان همراه پدر و مادر از منزل خارج می‌شوند غیرمنطقی است. در این جهت لازم است تا بحث دورکاری زنان متاهل با فرزندان کوچک مدنظر گرفته شود و این قشر به دورکاری آقایانی که درگیر زندگی و فرزند نیستند اولویت داده شود. دولت باید در بخشنامه‌ها بحث دورکاری اولویت‌بندی کرده و اولویت را به زنان متاهل با بچه‌های کوچک اختصاص دهد. این اولویت‌بندی‌ها نیازمند تدبیر است.

«حتما و حتما» در مسئله آموزش و پرورش نیز باید با دقت بیشتری وارد شد. به جای این که آقای وزیر برای بازگشایی مدارس به کار ببرد بهتر است از حالا وزارت آموزش و پرورش کارگروه‌هایی را برای مدیریت آموزش آنلاین سال آتی در نظر بگیرد. افق روشنی درباره باز شدن مدارس در پاییز وجود ندارد. پاییز میزبان ترکیبی از آنفلوآنزا و کرونا خواهیم بود که با دستورات برخی از آقایان وزرا نیز از بین نمی‌رود. شرایط باید به سمت ارزیابی و محاسبه وضعیت برای آموزش از راه دور در مهر ماه برود. البته در این بین مسائلی از قبیل از دسترسی کودکان و دانش‌آموزان مناطق محروم به گوشی‌های هوشمند و میزان توان معلمان برای استفاده از رویکردها و ابزارهای آموزش آنلاین و هوشمند نیز در این بین وجود دارد. بهتر است وزارت آموزش و پروش به جای دستوری رفتار کردن برای این مسائل چاره‌اندیشی کند تا دوباره در مهرماه غافلگیر نشویم.

منبع: روزنامه سازندگی